زهرا رنجبری

کیفیت زندگی یکی از رویکرد های نوین در زمینه توسعه پایدار و به ویژه توسعه انسانی است.بر این اساس ، در عرصه برنامه ریزی شهری رویکرد جدیدی شکل گرفته است که معتقد است برنامه ریزی شهری علاوه بر توجه به اهداف کالبدی باید به نیازهای کیفی شهروندان نیز توجه خاص داشته باشد.  پژوهش حاضر با هدف مطالعه رابطه سرمایه فرهنگی با کیفیت زندگی کارکنان کمیته امداد امام خمینی تهران انجام شده است. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر سنجش رابطه متغیرها و نحوه گرداوری داده ها توصیفی و همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان شاغل در کمیته امداد امام خمینی شهر تهران است. حجم نمونه آماری با استفاده از فرمول کوکران برابر361نفر برآورد و روش نمونه گیری تصادفی ساده بود. روش تحقیقبرای دستیابی به اطلاعات مربوط به فرضیه ها  پیمایشی و ابزار گرداوری داده ها پرسشنامه است. بدین منظور دو پرسشنامه استاندارد سرمایه فرهنگی بوردیو و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (WHOQOL) مورد استفاده قرار گرفت. هردو پرسشنامه هنجاریابی شده بود و  پایایی آنها با استفاده از آزمون – آزمون مجدد و آزمون آلفای کرونباخ محاسبه شد. در تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد. . نتایج تحقیق نشان داد: بین سرمایه فرهنگی آزمودنیها و کیفیت زندگی آنها همبستگی مثبت و قوی ای وجود دارد. بین ابعاد سرمایه فرهنگی (تجسم یافته ،عینیت یافته و نهادینه شده) و کیفیت زندگی همبستگی قوی وجود دارد. همچنین ،کیفیت زندگی کارکنان کمیته امداد امام خمینی(ره) تهران را می توان بر اساس مولفه های سرمایه فرهنگی پیش بینی کرد.