زینب ایرانی

هدف : پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی مهارت های ارتباطی بر افزایش صمیمیت وکیفیت زندگی زنان دچار تعارضات زناشویی انجام شد. روش :پژوهش حاضر شبه آزمایشی با گروه آزمایش و گواه و طرح پیش آزمون، پس آزمون با پیگیری یک ماهه بود. جامعه آماری در این پژوهش را 121 نفر از زنان دارای تعارضات زناشویی مراجعه کننده به مراکز روان درمانی شهر تهران در پاییز 1397 تشکیل می داد. از بین این افراد 30 نفر از زنان از آنان انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دوگروه 15 نفری آزمایش و کنترل جایگزین شدند. شرکت کنندگان با مقیاس صمیمیت (واکر و تامپسون، 1983) و مقیاس کوتاه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (1999) مورد ارزیابی قرار گرفتند. سپس شرکت کنندگان گروه آزمایش طی 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت آموزش مهارت های ارتباطی میلر، میلر، و نانالی( 2004) قرار گرفتند و گروه گواه هیچ آموزشی را دریافت نکردند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس اندازه مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد بین نمره های پس آزمون گروه های آزمایش و گواه در متغیرهای صمیمیت (001/0 p< ، 04/7= F ) و کیفیت زندگی (05/0 p< ، 25/3= F ) تفاوت معنی داری وجود دارد. نتیجه گیری: با توجه به اینکه آموزش مهارت های ارتباطی منجر به افزایش نمره صمیمیت و کیفیت زندگی در زنان گروه آزمایش شده است و همچنین اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی در افزایش صمیمیت و کیفیت زندگی زنان دارای تعارضات زناشویی، می توان در قالب برنامه های درمانی به طور کاربردی از این روش درمانی استفاده کرد.