فاطمه ملک احمدی

زبان دین یکی ازاصطلاحات نوپدید درمطالعات غربی است که با هدف رمزگشایی از عبارات غامض عهدین به کار رفته است.این اصطلاح مانند دیگرمسائل علمی جدید ،متفکران مسلمان را به تامّل واداشته تادر موضوعی جدید به نام زبان قرآن قلم بزنند،که بعضی از مسائل آن از سوی علمای پیشین طرح شده بود.دو عامل زیربنای نظرات این پژوهشگران را تشکیل داده است،یکی شباهت ظاهری واژه های قرآن با زبان عربی ودیگری مبنای اعتقاد توحیدی آنان.نوشتار حاضر به تحلیل نظرات دو دانشمند شیعی معاصر،یعنی علامه طباطبایی و میرزا مهدی اصفهانی در باب فهم همگانی قرآن ،با نگاه استقرایی به آیات پرداخته و تفاوت آن را با فهم عرفی بیان کرده است ودر نهایت با مبناقراردادن آیات وروایات در حوزه معارف،تعریفی جدیداز زبان قرآن ارائه کرده است ،که برطبق این دیدگاه فهم زبان قرآن موهبتی فطری از جانب خداوند متعال است که مانند اصل معرفت از سنخ ادراک نیست بلکه از سنخ یافتن و وجدان کردن است.قابل تعریف نیست اما قابل فهم است.چنان که در پرتو تعالیم توحیدی اصیل، شناخت صحیحِ ماهیّتِ زبان خدا در قرآن کریم براساس صفای جوهر باطنی انسان بنا نهاده شده است و هر کس با زبان خود می تواندزبان قرآن را که زبان توحید است دریابد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش الگویی معلم در افزایش تاب آوری و تحمل دانش آموزان بر اساس نظریه یادگیری اجتماعی بندورا و همچنین ارائه راهکارهایی ساده جهت کمک به افزایش تاب آوری و تحمل آنان است. کنار آمدن موفقیت آمیز فرد با عوامل استرس زا و موقعیت های دشوار، تاب آوری نامیده می شود(مک کویین ، 1996). محققانی همچون استرنبرگ بر آموختنی بودن تاب آوری تاکید ورزیده اند و از سویی دیدگاه یادگیری اجتماعی بندورا بر نقش الگو ها در شکل گیری رفتار تاکید دارند. پر واضح است یکی از مهترین و تاثیر گذار ترین الگوها در شکل دادن رفتار و صفات دانش آموزان، معلمان هستند که می توانند با رفتار و گفتار خود در همه زمینه ها از جمله افزایش تاب آوری و تحمل دانش آموزان موثر باشند. در این پژوهش سعی شده است ضمن بررسی نقش الگویی معلم در افزایش تاب اوری ، راهکارهایی ساده و عملی که منجر به افزابش تاب آوری و تحمل دانش آموزان می شود معرفی شود.