میثم باقری

هدف پژوهش حاضربررسی سیاست هسته ای جمهوری اسلامی ایران درزمان دولت های نهم و دهماست. دراین راستاعلل بروزبحران بین ایران وغرب راارزیابی می نماید.دو نگاه متفاوت دراین بین وجود داردیک نگاه معتقد است ویژگیهای شخصیتی رییس جمهورباعث بروزبحران درروند مذاکرات هسته ای گردیدو نگاه دوم عدم حسن نیت غرب درمسأله ی هسته ای ایران راباعث نمی داند. اعتقاد نویسنده براین است که این نگرش ها به تنهایی پاسخگونیست بلکهازهردونگاه موجودمی بایست درمسأله ی هسته ای ایران بهره برد. پرسش نویسنده این است که کدام نظریه تحلیل بهتری ازبحران بوجود آمده در سیاستهسته ای ایران ارائه می دهد؟ فرض وی براین است که چون هردو سطح تحلیل محیط بین الملل و محیط داخلی دربروز بحران سیاست هسته ای ایران دردولتهای مذکور مدخلیت دارند، یک نظریه ی مختلطمی بایست بهره برد ، لذا از مدل پیوستگی جیمز روزنا جهت آزمون پژوهش حاضربهره گرفته است. نگارنده درپایان نتیجه می گیرد ، درچارچوبنظریه پیوستگی ، عامل محیط بین الملل و عامل فرد( اندیشه ها و شخصیت فردی رییس جمهور) بیشتر ازسایر عوامل (نقش، حکومت و جامعه) درتبیین بحران موجودسیاست هسته ای ایران دردولت های نهم ودهم نقش ایفا می کنند.