رامین منصوری

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک دوره برنامه تمرینی ثبات مرکزی بدن بر روی کنترل قامت، تعادل ایستا و پویای بازیکنان تنیس بود. جامعه آماری این پژوهش، مردان تنیس خاکی داوطلب 20 تا 34 ساله شهر تهران بودند که به دو گروه 15 نفری تجربی و گروه کنترل به روش تصادفی ساده تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل پنج تمرین نیمه دراز و نشست، دراز و نشست با چرخش، پل از کنار، پل در حالت دمر و چهار مرحله از تمرینات تقویتی ناحیه پایین شکم بود. پس از جمع آوری اطلاعات پیش آزمون، آزمودنی های گروه تجربی، به مدت شش هفته تمرین عضلات ثبات دهنده مرکزی را انجام دادند. از آزمون Y، آزمون ستاره و آزمون تعادل شارپند رومبرگ با چشمان باز به ترتیب برای سنجش کنترل قامت، تعادل پویا و تعادل ایستا استفاده شد. برای مطالعه معنی داری درون گروهی و بین گروهی در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب از آزمون t همبسته و مستقل استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که افزایش معنی داری در میانگینهای فاصله دستیابی در آزمون تعادلی Y برای تمامی جهت ها وجود دارد. همچنین نتایج تحقیق افزایش معنی داری در مقادیر تعادل ایستا و پویا پس از تمرینات ثبات مرکزی در گروه تجربی به نسبت گروه کنترل را نشان داد. می توان نتیجه گرفت که از تمرینات ثبات مرکزی بدن می توان برای افزایش تعادل بازیکنان تنیس استفاده نمود.

هدف از تحقیق حاضر اثر یک فعالیت استقامتی دوچرخه سواری بر غلظت سرمی سورفکتنت D و پروتئین های کلارا بود. تحقیق حاضر از نوع تحقیقات نیمه تجربی و با طرح دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون بود. نمونه آماری تحقیق را 20 نفر از دوچرخه سواران (دوچرخه سواران نخبه= 10 نفر، دوچرخه سواران تفریحی = 10 نفر) در استان تهران با دامنه سنی 20-30 سال بودند. در این تحقیق پروتئین های سلول کلارا و سورفکتنتD بعد از یک جلسه فعالیت استقامتی با شدت 70-80 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی به مدت 30 دقیقه اندازه گیری شد. پس از مداخله های تحقیقی، سطوح سرمی پروتئین سلول کلارا و پروتئین سورفکتنت D بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده های با استفاده از روش های آمار توصیفی (سن، قد و وزن) و آمار استنباطی (تی مستقل و وابسته) با کمک نرم افزار Spss نسخه 25 انجام گرفت. یافته های تحقیق نشان داد غلظت سرمی سلول کلارا بعد از مداخله تمرینی در هر دو گروه دوچرخه سواران نخبه و تفریحی افزایش معنی داری داشت. همچنین مقادیر سرمی پروتئین سورفکتنتD پس مداخله تمرینی فقط در گروه دوچرخه سواران نخبه افزایش معنی داری داشت. نتایج تحقیق نشان داد، احتمالاً یک جلسه فعالیت استقامتی باعث افزایش حاد مقادیر سرمی پروتئین های کلارا و سورفکتنت D در ورزشکاران می شود.