علی اکبر مشایخ

هدف از این پژوهش، مقایسه خودتوصیفی بدنی دانش آموزان پسر ورزشکار و غیر ورزشکار به تفکیک خودپنداره ظاهربدنی و خودپنداره توانایی بدنی بود. به همین منظور تعداد 100 نفر از دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول 12-15 سال شهر چمستان را با استفاده از نمونه گیری تصادفی انتخاب شد. شرکت کنندگان بر اساس شاخص توده بدنی به چهار گروه ورزشکار چاق (گروه 1)، غیر ورزشکار چاق (گروه2)، ورزشکار غیر چاق (گروه 3) و غیر ورزشکار غیر چاق (گروه 4) تقسیم شدند. هر چهار گروه پرسش نامه خودتوصیفی بدنی PSDQ را کامل کردند. نتایج تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که دانش آموزان ورزشکار غیر چاق نسبت به گروه های دیگر از خودپنداره توانایی بدنی و ظاهر بدنی بهتری برخوردار بودند و این تفاوت از لحاظ آماری نیز معنادار بود() . هم چنین دانش آموزان غیر ورزشکار غیر چاق نسبت به غیر ورزشکار چاق از لحاظ خودپنداره توانایی بدنی و خودپنداره ظاهر بدنی نمرات بهتری داشتند. فعالیت بدنی و ورزش می تواند تأثیر مثبت بسزایی بر روی خودتوصیفی بدنی (خودپنداره ظاهر بدنی، خودپنداره توانایی بدنی) دانش آموزان پسر داشته باشد.

هدف این پژوهش بررسی سلامت عمومی معلمان فعال و غیر فعال شهر چمستان بود. به این منظور ، 248 نفر از معلمان شاغل شهر چمستان ، دو پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ و هیلر (GHQ) برای انداره گیری چهار خرده مقیاس سلامت جسمانی ، اضطراب و اختلال خواب، کارکرد های اجتماعی و افسردگی و پرسشنامه بک برای سنجش سطح فعالیت بدنی را تکمیل کردند. آزمون یو من ویتنی برای مقایسه گروه ها نشان داد که معلمان فعال شهر چمستان در مقایسه با معلمان فعال شهر چمستان غیر فعال دارای سلامت عمومی بالاتر، سلامت جسمانی بهتر، اضطراب و اختلال خواب کمتر، کارکردهای اجتمائی مطلوب تر و دارای سطح افسردگی کمتر می باشند( 01/ p ≤) . سلامت عمومی و زیر شاخص های سلامت عمومی معلمان فعال بالاتر از معلمان غیر فعال است. فعالیت جسمانی به عنوان یک ابزار مهم برای حفظ بهداشت و سلامتی جامعه می تواند در درمان و پیشگیری از بیماری های مختلف جسمانی و به همان میزان در کنترل و در درمان مشکلات روانی مثل افسردگی و اضطراب و اختلال خواب مورد استفاده واقع شود.