ریحانه امینی

هدف: هدف از این پژوهش بررسی تأثیر آموزش هوش موفقیت بر بهزیستی و خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان دختر دوره دوم متوسط شاهین شهر انجام شد. روش: روش پژوهش از نوع نیمه تجربی، پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری 1 ماهه بود. نمونه آماری 30 نفر از دانش آموزان مقطع متوسط شاهین شهر بودند که به روش نمونه گیری خوشه ای دو مرحله ای انتخاب شدند، به این طریق که از بین مدارس دوره متوسطه شاهین شهر دو مدرسه انتخاب و از کلاسهای آن مدراس دو کلاس به صورت تصادفی انتخاب شد. سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند و گروه آزمایش در9 جلسه آموزش گروهی هوش موفق شرکت کردند. در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. ابزارهای مورد استفاده، پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان (مظاهری وصادقی 1394) و بهزیستی تحصیلی لنت و همکاران(2005) بود. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل واریانس چند متغیره (مانکوا) نشان داد که آموزش هوش موفقیت توانسته خودکارآمدی و بهزیستی تحصیلی دانش آموزان دختر را افزایش دهد. نتیجه گیری: بر اساس این نتایج، می توان گفت هوش موفق که بر سه توانایی عملی، خلاق و تحلیلی تأکید می کند موجب افزایش بهزیستی و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان می شود.

شبکه های اجتماعی مجازی شکل جدیدی از ارتباط و تعامل را به ارمغان آورده اند. این شبکه ها به ابزار مشارکتی قدرتمند در تعامل دوسویه و راحت تر شهروندان با مدیران شهری تبدیل شده اند. استفاده از این شبکه ها به مدیران شهری این امکان را می دهد تا درکنار تعامل، به جستجوی افکار، شناخت سریع مشکل ها و حل آن ها به کمک مردم، بپردازند. پژوهش حاضر با رویکردی آمیخته و با هدف تحلیل کاربرد شبکه های اجتماعی در افزایش مشارکت شهروندان در مدیریت شهری انجام شده است تا با بررسی ادراک و تجربه مدیران شهری ازطریق تحلیل محتوایِ کیفیِ مصاحبه هایِ نیمه ساختاریافته و تحلیل رفتار مدیران و شهروندان در شبکه های اینستاگرام و ایکس، ظرفیت ها و چالش های کاربرد آن ها را در نظام مدیریت شهری تهران تبیین کند. یافته ها بیانگر آن است که شرایط زمینه ای در ایران با توجه به محدودیت های اعمال شده بر شبکه های اجتماعی تفاوت ساختاری کلانی با دیگر کشورها دارد. از یک سو همان گونه که فیلترینگ شهروندان را با چالش مواجه کرده، مانع ارتباط مؤثر مدیران شهری با شهروندان به دلیل منع قانونی حضور آن ها در این شبکه ها نیز شده است. ازسوی دیگر مدیران شهری از ظرفیت های شبکه های اجتماعی با هدف جلب مشارکت شهروندان، آگاهی نداشته و بهره برداری آن ها از این شبکه ها حداکثر به اطلاع رسانی و گزارش اقدام محدود می شود. محدودیت ها در سطح کلان و استراتژی های منفعت طلبانه آنان در استفاده از این شبکه ها و فراگیری مشارکت نمایشی درنتیجه نبود سازوکارهای مشارکتی، در عمل منجر به انفعال خودخواسته مدیران شهری و بی اعتمادی و انفعال شهروندان از مسئولیت های اجتماعی شده است.