فرشید اسماعیلی کاخکی

شهر مشهد به عنوان دومین کلان شهر ایران به واسطه وجود بافت فرسوده گسترده همواره در معرض آسیب های ناشی از زلزله بوده است. در این پژوهش یک مدل تلفیقی برای اسکان اضطراری زلزله زدگان در شهر مشهد ارائه شده است. مدل پیشنهادی بر اساس ترکیب سیستم داینامیک، رابطه کوبورن و اسپنس، GIS و مدل مکان یابی تخصیص است. در ابتدا تعداد ساختمان های تخریب شده در اثر زلزله با استفاده از مدل سازی سیستم داینامیک تخمین زده می شود. در مرحله بعد با استفاده از رابطه تخمین تلفات کوبورن و اسپنس و با استفاده از خروجی سیستم داینامیک، تعداد تلفات ناشی از زلزله احتمالی تخمین زده می شود. در مرحله سوم با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) مکان های مستعد در این زمینه انتخاب می شوند و در مرحله پایانی با استفاده از یک مدل مکان یابی تخصیص مکان های اسکان اضطراری انتخاب شده و جمعیت نیازمند اسکان به آن ها تخصیص می یابند. این روش به ازای هر سناریوی محتمل زلزله در شهر مشهد اجرا می شود. به منظور تلفیق تخصیص های موجود به ازای سناریوهای مختلف از مدل Min Max Regret استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که بیشترین مکان اسکان اضطراری موردنیاز برای پوشش جمعیت بازمانده 223 و کمترین تعداد 93 است؛ همچنین در تخصیص نهایی تعداد 111 مکان اسکان اضطراری انتخاب می شود.