مصطفی مطهری

  جریان هویتی از توسعه در ایرانبا قرائت های چارچوبی و برداشت های متفاوت دوره ای همراه بوده است که دولت ها (حاکمیت ها) متولی آن بوده اند؛ همان گونه که اصلاحات و توسعه در عصر قاجار به منظور رهایی از عقب ماندگی و رساندن تقریبی بخش هایی از ساختار شبه دولتی قاجار به توسعه بود، در دوره پهلوی دوم با اصلاحات دولتی برای پر کردن خلأ مشروعیتی همراه بود و در دوره جمهوری اسلامی نیز با خلأ پارادایمی و گفتمانی در زمینه علمی توسعه توأم بوده است. این مقاله با مفاهیمی چون توسعه، هویت و دولت ها در ایران و تضاد تاریخی در رویکردهای هویتی- دولت محور به توسعه و با استعانت و استفاده از روش تحلیلی- تاریخی، درصدد بررسی و واکاوی دلایل ناموفق بودن رویکردهای توسعه در ایران با توجه به ویژگی های هویتی حاکمیت ها در سه دوره تاریخی قاجار، پهلوی و جمهوری اسلامی است.