شراره عرفان منش

زمینه: تحقیقات نشان دهنده مراجعه روزافزون زوجین به روان درمانگری های مبتنی بر پذیرش و تعهد و زوج درمانگری متمرکز بر هیجان برای مشکلات تنیدگی و سازش نایافتگی است. آیا می توان با مقایسه این دو درمان گفت کدامیک اثربخشی بیشتری دارد ؟ هدف: هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی زوج درمانگری مبتنی بر پذیرش و تعهد و زوج درمانگری متمرکز بر هیجان برتنیدگی و احساس پیوستگی و بهبود سازش یافتگی در همسران شهر تهران در سال 1398 بود . روش: این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری همسران مراجعه کننده به کلینیک های مشاوره خانواده در شهر تهران بوده اند. تعداد 30 زوج به صورت نمونه گیری غیر تصادفی هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در دوگروه آزمایش و یک گروه گواه گمارده شدند (هر گروه 10 زوج). ابزار پژوهش شامل پرسشنامه سازش یافتگی زناشویی اسپانیر (1976)، مقیاس پیوستگی آنتونوسکی (1993) و مقیاس افسردگی، اضطراب و تنیدگی-21 لاوی باند (1995) بوده است. دو پروتکل زوج درمانگری مبتنی بر پذیرش و تعهد (جانسون، 2004) و زوج درمانگری متمرکز بر هیجان (ایزدی و عابدی (1392) برای دو گروه آزمایش در 8 جلسه 90 دقیقه ای انجام گرفت. تحلیل داده ها با استفاده از روش کوواریانس انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که زوج درمانگری مبتنی بر پذیرش و تعهد و زوج درمانگری متمرکز بر هیجان به طور معنی داری بر تنیدگی، احساس پیوستگی و بهبود سازش یافتگی همسران اثربخش بوده اند (0/001> p ). نتیجه گیری: مداخلات و پروتکل های زوج درمانگری در محیط های مشاوره در هر دو درمان اثربخش بود.