حسین پوراسکندر

 به دلیل استفاده از فلزات در بدنه هواپیماها و اهمیت سازه بدنه در نگهداری و استفاده هرچه بیشتر از سامانه های پروازی، بایستی آن را از اثرات مخرب محیط محافظت نمود. تعیین مکانیزم خوردگی در یک سازه هوایی بسیار سخت و پیچیده است، زیرا شرایط محیطی یک هواپیما در حین پرواز و پس از پرواز به شدت متغیر می باشد. این گستردگی تغییرات زمینه ساز بسیاری از مشکلات می باشد. به همین منظور پژوهش گر با هدف تبیین راه کارهای نوین جهت جلوگیری از انواع خوردگی فیزیکی، شیمیایی و الکتروشیمیایی در هواپیماها به ارائه راه کارهای پیشگیرانه و نوین، پرداخته است. این پژوهش از نوع کاربردی و روش انجام آن توصیفی بوده و تجزیه وتحلیل داده ها به صورت توصیفی و استنباطی (آمیخته) انجام شده است. جامعه آماری تحقیق کل کارکنان و جامعه نمونه شامل کارکنان فنی فرودگاه مهرآباد که همگی از تجربیات ارزنده ای پیرامون موضوع پژوهش برخوردار هستند، می باشند. جمع آوری اطلاعات به دو روش میدانی و کتابخانه ای و با استفاده از ابزارهای مطالعه اسناد و مدارک، مصاحبه با صاحب نظران و پرسش نامه صورت گرفته است. در پایان محقق به این نتیجه می رسد که اکسیداسیون الکترولیکی پلاسمایی، فرآیند آ ندایزینگ، پوشش های تبدیلی کروماته، تولید نانو رنگ های پلیمری جهت عایق کاری حرارتی و ضد خوردگی، پوشش های سرامیکی با فناوری نانو می توان از خوردگی جلوگیری یا پیش گیری کرد.