لیلا امامی کله سر

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه باورها و اسنادهای رابطه ای با شادکامی زناشویی بود. روش: روش پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل زن ها و مردهای متأهل شهر تهران در سال 1395 بود که کم تر از 5 سال از زندگی زناشویی آن می گذشت. بر اساس جدول کرجسی-مورگان 1970، تعداد نمونه 384 نفر برآورد شد و به روش نمونه گیری در دسترس از مکان هایی چون دانشگاه شهید بهشتی، دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات تهران، فرهنگ سرای خانواده، بوستان گفتگو، بوستان نهج البلاغه و پارک بعثت انتخاب شد. ابزار پژوهش مقیاس شادکامی زناشویی آزرین، ناستر و جونز (1973)، سیاهه باورهای رابطه ای ایدلسون و اپشتاین (1982) و پرسشنامه اسناد رابطه ای فینچام و برادبری (1992) بود. پس از کنار گذاشتن 69 پرسشنامه مخدوش، داده های 315 نفر به روش رگرسیون گام به گام تحلیل شد. یافته ها: نتایج حاکی از رابطه منفی بین باورها و اسنادهای رابطه ای با شادکامی زناشویی بود. از میان خرده مقیاس های باورهای رابطه ای، خرده مقیاس "مخرب بودن مخالفت" سهم بیش تری در پیش بینی شادکامی زناشویی داشت (42/0=β، 01/0=(P و از میان خرده مقیاس های اسنادهای رابطه ای، خرده مقیاس "جایگاه" پیش بینی کننده قوی تری برای شادکامی زناشویی بود (41/0=β، 01/0=(P. نتیجه گیری : بر اساس نتایج این پژوهش می توان گفت هرقدر باورهای رابطه ای زوجین منطقی تر و اسنادهای رابطه ای آن ها خوش بینانه تر باشد، شادکامی زناشویی بیشتری را تجربه خواهند کرد. از سوی دیگر از آنجا که شادکامی نقش مهمی را در پایداری زندگی زناشویی ایفا می کند؛ بنابراین پیشنهاد می شود رواندرمانگران و مشاوران با آموزش و اصلاح باورها و اسنادهای رابطه ای زوج ها، شادکامی آن ها را در زندگی زناشویی افزایش دهند.