مهتاب فلاح

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر محدودسازی زمانی و سطح حرکتی بر دقت فضایی تکلیف سرعت-دقت فیتز هنگام حرکت با بخش های دیستال و پروگزیمال دست بود. روش: روش اجرای این پژوهش از نوع نیمه تجربی واز لحاظ هدف بنیادی بود. جامعه آماری دانشجویان دختر راست دست 19 تا 28 سال بودند. نمونه به روش نمونه گیری در دسترس 20 نفر انتخاب شد. داده های این پژوهش به وسیله نرم افزار ضربه زدن به هدف که توسط محقق، ساخته شد، جمع آوری شدند. ابزار مورد استفاده مشابه ابزار مورد استفاده در آزمایش فیتز بود و روایی آن توسط افراد خبره رفتار حرکتی مورد تأیید قرار گرفت. پایایی نرم افزار به روش آزمون- باز آزمون واز طریق ضریب همبستگی پیرسون 89/0 به دست آمد. یافته ها: در بررسی بین تعداد ضربات به هدف سمت راست، در زمان های محدود شده مختلف، اثر اصلی زمان محدود شده و تعامل بخش با زمان های محدود شده، معنادار بود. همچنین در بخش پروگزیمال و دیستال در انجام حرکت در سطح افقی و عمودی، تغییرات زمان محدود شده، تاثیر معنی داری بر تعداد ضربات درست به هدف سمت راست داشت. علاوه براین تعداد ضربات به هدف سمت چپ، در زمان های محدود شده مختلف، اثر اصلی زمان محدود شده و تعامل صفحه حرکت با بخش نیز معنادار بود. دربخش پروگزیمال و دیستال در انجام حرکت در سطح افقی و عمودی، تغییرات زمان محدود شده، تاثیر معنی داری بر تعداد ضربات درست به هدف سمت چپ داشت. نتیجه گیری: بنابراین هرچه زمان حرکت طولانی تر باشد دقت حرکت بیشتر و پهنای مؤثر هدف کمتر است. دقت حرکت در بخش دیستال نسبت به بخش پروگزیمال بیشتر است. همچنین دشواری حرکت در سطح افقی از سطح عمودی کمتر است.