مهناز مقدری کوشا

مقدمه: هوش هیجانی مجموعه ای از توانایی های شناختی و هیجانی به هم پیوسته است که به فرد کمک می کند تا میان افکار و هیجانات خود ارتباط و توازن برقرار کرده تا تصمیم گیری درستی داشته باشد. امروزه صاحب نظران بر این باورند کمتر از 20درصد موفقیت افراد در گرو هوش شناختی است و عوامل دیگری از جمله هوش هیجانی نقش بسزایی در موفقیت افراد دارد. با توجه به اهمیت آموزش بالینی که اساسی ترین رکن در آموزش دانشجویان گروه علوم پزشکی است و مشکلات متعددی از جمله استرس که باعث ضعف عملکرد دانشجویان در این حیطه می شود و همچنین تأثیر هوش هیجانی افراد بر راهبرهای مقابله ای، هدف از این پژوهش بررسی رابطه میان هوش هیجانی و راهکارهای مقابله با استرس در میان دانشجویان دانشکده پیراپزشکی همدان در سال 1396 می باشد. روش: نوع مطالعه مقطعی می باشد. جامعه پژوهش کلیه دانشجویان رشته های اتاق عمل، هوشبری، رادیولوژی و علوم آزمایشگاهی دانشکده پیراپزشکی بودند که حداقل یک دوره کارآموزی را گذرانده باشند که تعداد آنها 266 نفر برآورد شد و با استفاده از پرسشنامه های اطلاعات دموگرافیک، هوش هیجانی بردبری و پرسشنامه مقابله با شرایط پراسترس اندلر و پارکر، به روش سرشماری مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: اکثریت شرکت کنندگان را زنان تشکیل دادند (66/2درصد). میانگین نمره هوش هیجانی دانشجویان 113/9 بوده است. نمره کسب شده در حیطه خودمدیریتی هوش هیجانی بیش از سایر حیطه ها بود(33/7). اکثر دانشجویان، راهکار مقابله ای مسئله مدار با میانگین نمره 69/2 درصد را بکار می گیرند. همچنین میانگین نمره راهبرد اجتنابی 17/6 (50/4درصد) و راهبرد هیجان مدار 20/5 (58/5درصد) به دست آمد. همچنین میان نمره هوش هیجانی دانشجویان و راهبرد مقابله ای مسئله مدار ارتباط مستقیم و معناداری وجود داشت(0/001> p-value ). نتیجه گیری: آموزش مهارت های هوش هیجانی می تواند باعث انتخاب راهکارهای مقابله ای کارآمد به منظور کاهش استرس در دانشجویان شود.

مقدمه: مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه بین راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان پیراپزشکی در سال 1395 انجام شد. روش کار: این پژوهش از نوع توصیفی تحلیلی بود، جامعه پژوهش، دانشجویان ترم 3 تا 8 دانشکده پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی همدان بودند. 400 دانشجو به روش سرشماری انتخاب شدند و با استفاده از پرسشنامه استاندارد یادگیری خودتنظیمی. مورد ارزیابی قرار گرفتند. معدل کل دانشجویان نیز معیاری جهت ارزیابی وضعیت پیشرفت تحصیلی آنان در نظر گرفته شد. یافته ها: در این مطالعه میانگین معدل آزمودنی ها 92/15 و میانگین نمره یادگیری خودتنظیمی آنها 10/77 بود. اکثر آزمودنی ها (75/78%) از راهبردهای یادگیری خودتنظیمی استفاده می کردند. طبق مدل رگرسیون خطی ساده، بین میزان بکارگیری راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان در سطح معنی داری 5 درصد رابطه آماری معنی داری مشاهده شد (001/0 > P ) بطوریکه به ازای افزایش هر واحد نمره در خودتنظیمی، بطور متوسط به میزان 04/0 به معدل دانشجو اضافه می شد. طبق آزمون T دو نمونه ای مستقل بین میزان پیشرفت تحصیلی دانشجویان دختر و پسر (001/0 > P ) و میزان پیشرفت تحصیلی دانشجویان متأهل و مجرد تفاوت آماری معنی داری مشاهده شد (044/0 = P ). طبق نتایج این مطالعه متغیر یادگیری خودتنظیمی 9 درصد از واریانس پیشرفت تحصیلی را تبیین می نماید. نتیجه گیری: با توجه به اینکه بکارگیری راهبردهای یادگیری خودتنظیمی در پیشرفت تحصیلی دانشجویان مؤثر است و باعث افزایش پیشرفت تحصیلی آن ها می شود، لذا توصیه می شود استفاده از این راهبردها در برنامه های آموزشی دانشجویان گنجانده شود.