رسول جمشیدی

در سال های اخیر آموزش عالی کشور در ابعاد کمی و کیفی رشد نموده است اما نکته قابل تأمل آن جاست که با وجود آنکه ظرفیت سازی مناسبی در دانشگاه ها از بعد کمی صورت گرفته، اغلب دانشگاه های کشور به سبک سنتی توسعه یافته اند و با شرایط زمان خود همگام نشده اند. به همین دلیل نتوانسته اند از حداکثر ظرفیت های فناورانه بهره برده و نیازهای جامعه را پاسخ دهند. هم اکنون به دلیل تغییرات وسیع در فناوری های نوین این معضل غامض تر شده است و برای بازنگری و اصلاح این روند لازم است تا دورنمای روشنی از دانشگاه های موفق در آینده تعریف گردد تا بتوان بر مبنای آن مسیر توسعه دانشگاه های کشور را طرح ریزی نمود. به همبن منظور سعی گردیده است تا سناریوهای محتمل برای دانشگاه ها در دهه های آینده ارائه شود. دانشگاه های کشور می توانند با توجه به این سناریوها، خط مشی خود را طراحی و برنامه های خود را جهت حرکت در راستای هر یک از سناریوها، سامان دهند.