محمدمحسن سازگارا

تئوری اسلام‏گرایی که با یک تلقی حداکثری از دین به همراه قرائت ایدئولوژی‏گرای انقلابی در سال 57 به پیروزی انقلاب اسلامی ایران منجر شد، در قانون اساسی تجلّی یافت. همه فراکسیون‏های فکری در این دستگاه، تنها به دنبال اجرای همین تئوری بوده‏اند و ازاین‏رو، اصلاحات به شکست انجامید. در فکر اسلام‏گراهای ما، خرد آگوستینی جای گرفته است که سقف عقل بشر را الاهیات می‏داند و با خرد نقاد که گوهر دنیای مدرن است، تفاوت ماهوی دارد.

در این مقاله میان اسلام‏گرایى و مسلمانى تفاوت گذاشته شده و به تاریخچه‏ى دو دهه حاکمیت اسلام‏گرایى در ایران اشاره شده است . در کنار آن، پاره‏اى حوادث سیاسى بیست‏سال گذشته بیان شده و نیز مقایسه‏اى میان بینش اسلام‏گرایى و بینش جدید غربى صورت گرفته است . اسلام‏گرایى و نه مسلمانى، تفکرى است که کلیه شئون سیاسى، اقتصادى، اجتماعى و فرهنگى را از اسلام متوقع است و در واقع یک نگرش حداکثرى به دین دارد، و نه حداقلى .