سجاد حاجی زاده

مطالعه حاضر با هدف تحلیل نتایج پژوهش های مختلف پیرامون اجتماعی شدن از طریق مشارکت ورزشی با مرور سیستماتیک مدارک و مستندات انجام پذیرفت. در این مطالعه، کلیه مقالات منتشرشده داخلی و خارجی بعد از سال 2000 میلادی که مرتبط با اجتماعی شدن از طریق مشارکت ورزشی بود، بررسی و تحلیل شد. در جستجوی اولیه از مجموع 10938 مقاله تحقیقی در پایگاه های داخلی و خارجی، مقالاتی که از نظر کیفیت  شرایط ورود به مطالعه را داشتند با استفاده از چک لیست های محقق ساخته ارزیابی و 42 مقاله قابل استناد در زمینه اجتماعی شدن از طریق مشارکت ورزشی انتخاب و وارد مرحله تجزیه وتحلیل داده ها شد. میزان توجه به پژوهش در مورد اجتماعی شدن از سال 1390 در مقالات داخلی و از سال 2010 در مقالات خارجی بیشتر شده است. بسیاری از پژوهشگران با توجه به دیدگاه کنش متقابل نمادین اقدام به نگارش مقاله نموده و بیشترین جامعه آماری پژوهش ها را دانش آموزان تشکیل داده بودند. نتایج پژوهش ها نشان داد عوامل مهمی چون: خانواده، نهاد مدرسه، تبلیغات نظام دار از رسانه های دولتی و خصوصی، نهاد مذهب، سیاست های دولتی، امکانات و تجهیزات در دسترس و پایگاه اقتصادی و اجتماعی در مشارکت نظامدار ورزشی موثربوده اند. در نهایت می توان نتیجه گرفت عدم وجود یک الگوی مناسب در زمینه اجتماعی شدن از طریق ورزش در مطالعات داخلی و خارجی نسبت به سایر حوزه های اجتماعی بیش از بیش احساس می شود و ضروری است محققان بر روی الگوهای کاربردی باتوجه به شرایط جامعه هدف اهتمام ورزند.

پژوهش حاضر به منظور بررسی نقش مشارکت ورزشی در تدوین الگوی جامعه پذیری نوجوانان انجام شد. جامعه آماری این پژوهش را نوجوانان 13- 11 سال شرق ایران که تجربه ورزش منظم (حداقل سه بار در هفته به مدت یک ساعت و بیشتر)، حداقل در شش ماه اخیر را داشتند، تشکیل می دادند که 719 نوجوان به صورت خوشه ای چندمرحله ای به عنوان نمونه انتخاب گردیدند. ابزار مورداستفاده در این پژوهش به منظور جمع آوری داد ه ها، پرسشنامه محقق ساخته ای است که بر مبنای طیف لیکرت و با 42 گویه طراحی شده بود. از روش معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار PLS جهت تجزیه وتحلیل داده های تحقیق استفاده شد. نتایج نشان داد که مشارکت ورزشی تحت تأثیر سه عامل نگرش ها، هنجارهای ذهنی و کنترل رفتار درک شده است که ازاین بین نگرش نوجوانان به ورزش بیشترین تأثیر را بر مشارکت ایفا می کند. یافته های پژوهش نشان داد که هرچه میزان مشارکت نوجوانان در ورزش افزایش یابد احتمال مواجه آن ها با برخی ارزش های رایج در محیط ورزشی افزایش یافته و به دنبال آن راحت تر می توانند به این ارزش ها توجه نمایند و در خود تطابق ایجاد نمایند، به دنبال افزایش میزان توجه به ارزش های گروه های مختلف همچون خانواده، دوستان، و ... در غالب هنجارهای ذهنی شرایط را برای فراگیری این ارزش ها و به دنبال آن انتقال ارزش ها محیا می کنند. هرچه این آموزش و فراگیری ارزش ها به صورت عمیق تر صورت پذیرد، نوجوانان نسبت به این ارزش ها وفادار شده و آن را جذب نموده با گذشت زمان این ارزشها را جذب و بدنبال آن درونی نموده و جزئی از هویت فردی و اجتماعی او قلمداد می گردد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش شخصیت در سکوت میان کارکنان و ایجاد بی تفاوتی سازمانی اجرا شد. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان اداره کل ورزش و جوانان استان کرمان بود که به روش تمام شماری، همگی جزو نمونه تحقیق محسوب شدند (92=n). گردآوری داده ها با استفاده از پرسشنامه های شخصیت (دنوی و اُسوالد، 2012)، سکوت کارکنان (برینزفیلد، 2009) و بی تفاوتی سازمانی (دانایی فرد و همکاران، 1389) انجام گرفت. از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر برای تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج، حاکی از وجود ارتباط معکوس و معنادار میان وظیفه شناسی، تجربه پذیری و برون گرایی با سکوت و بی تفاوتی سازمانی بود. یافته های حاصل از تحلیل مسیر نیز نشان داد شخصیت بر سکوت کارکنان و بی تفاوتی سازمانی تأثیری مستقیم دارد و از طریق سکوت کارکنان نیز بر بی تفاوتی اثر غیرمستقیم می گذارد. با توجه به یافته ها می توان نتیجه گرفت کارکنان وظیفه شناس، تجربه پذیر و برون گرا، در مقابل مشکلات سازمان سکوت نخواهند کرد و به آینده سازمان حساس خواهند بود. در نتیجه اگر سازمان ها به دنبال ایجاد فرهنگ اظهار نظر در سازمان هستند، باید شخصیت را به عنوان بخشی از فرایند برنامه ریزی منابع انسانی در نظر بگیرند.