فریبرز محمدی پور

افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو با اختلال حس عمقی و کاهش قدرت عضلانی مواجه هستند.از ماساژ به عنوان مداخله ای یاد شده که می تواند علائم این بیماری را تسکین دهد.لذا هدف این پژوهش بررسی اثر چهار هفته ماساژ سوئدی بر حس عمقی مفصل زانو،قدرت عضلات چهارسر ران و علائم استئوآرتریت در زنان بزرگسال مبتلا به استئوآرتریت زانو بود.تعداد30زن به صورت نمونه گیری هدفمند و در دسترس وارد مطالعه شدند(سن 30/7±6/52 سال،قد 05/0±57/1 مترو جرم بدن 60/9±40/74 کیلوگرم).افراد به طور تصادفی در دو گروه کنترل و مداخله قرار گرفتند(15=n). گروه مداخله به مدت4هفته(12 جلسه)ماساژ سوئدی دریافت کرد.در این مدت گروه کنترل هیچ برنامه تمرینی دریافت نکردند.علائم استئوآرتریت، قدرت عضلانی و حس عمقی مفصل زانو در پیش و پس آزمون به ترتیب با استفاده از پرسشنامه وومک، داینامومتر دستی و بازسازی زاویه مفصل اندازه گیری شدند.از آزمون سنجش مکرر ترکیبی جهت مقایسه بین گروهی و درون گروهی استفاده شد. نتایج حاکی از بهبود معنیدار متغیرهای مورد نظر در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل بود(05/0>P). به طوری که علائم استئوآرتریت به طور معنیداری بهبود (0.001=P) و قدرت عضلات چهارسر(0.001=P) و حس عمقی مفصل زانو(0.001=P) نیز به طور معنیداری افزایش یافت. بر اساس یافته های این مطالعه، ماساژ میتواند با کاهش درد و بهبود عملکرد جسمانی،موجب افزایش قدرت عضلات چهارسر ران و بهبود حس عمقی مفصل زانو در زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو شود.بنابراین پیشنهاد می شود در میان سایر روش های توانبخشی،از این روش نیز به منظور بهبود قدرت عضلانی،حس عمقی مفصلی و علائم بیماری در زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو استفاده گردد.

هدف تحقیق حاضر بررسی پارامترهای زمانی- فضایی و زاویه واروس زانو هنگام راهرفتن با سرعتهای مختلف در جوانان مبتلا به واروس زانو بود. 81 آزمودنی مبتلا به واروس زانو درجه 3 و 81 آزمودنی سالم برای مشارکت در این تحقیق داوطلب شدند. متغیرهای مدتزمان استقرار، تابخوردن، حمایت دوگانه، برداشتن یک گام، تواتر گامبرداری، طول قدم، زاویه واروس در لحظه تماس پاشنه، میانه استقرار و جداشدن پنجه در هنگام راهرفتن روی تردمیل با به همراه 6 دوربین اپتوالکترونیک اندازهگیری motion analysis 888 و 828 درصد از سرعت خودانتخابی، با استفاده از سیستم سهبعدی ، سرعتهای 18 شدند. نتایج آزمونهای بینگروهی نشان داد که پارامترهای زمانی- فضایی گروه واروس مشابه با گروه سالم است. متغیرهای زاویه واروس زانو نیز مبین مقادیر بالاتر در گروه واروس نسبت به گروه سالم بود، ولی اختلافات معنیدار نبود. نتایج آزمونهای درونگروهی نیز نشان داد که زاویه واروس زانو بهطورکلی با افزایش سرعت بیشتر میشود که هیچکدام از تفاوتها معنیدار گزارش نشد. با توجه به نتایج بهدستآمده، افزایش سرعت راهرفتن موجب افزایش زاویه واروس زانو میشود. ازاینرو راهرفتن با سرعتهای کمتر از سرعت راهرفتن عادی، احتمالاً میتواند راهکاری مناسب جهت کاهش بارهای واردشده به مفصل زانو و پیشگیری از ابتلا به استئوآرتریت زودرس در جوانان مبتلا به واروس زانو باشد