ماهر رشیدی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر خستگی ناشی از شدت های متفاوت تمرین بر زمان بندی پیش بین انطباقی همراه با تغییرات درون کوششی است. آزمودنی ها یک گروه 15 نفری با دامنه سنی 97/0±33/20 سال بودند که به صورت داوطلبانه در دسترس از میان دانشجویان پسر کارشناسی دانشگاه علامه طباطبایی انتخاب شدند. پس از انتخاب آزمودنی ها و نرم افزار (نرم افزار زمان بندی پیش بین انطباقی)، کلیه آزمودنی ها در سه سطح مختلف خستگی (استراحت، شدت متوسط و شدت بالا )، یک بلوک 10 کوششی از تکلیف پیش بینی را با سرعت های درون کوششی افزایشی و کاهشی بر روی تردمیل انجام دادند. پس از بررسی طبیعی بودن داده ها با استفاده از آزمون کلموگروف اسمیرونوف و نیز بررسی تجانس واریانس هاتوسط آماره لوین، داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری (05/0) تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان می دهد که در سرعت افزایشی، خطای متغیر خستگی ناشی از شدت متوسط تمرین (50 درصد) معنادار نمی باشد (05. P>0)، اما خطای مطلق معنادار است (05.P<0). همچنین، خطای متغیر، خطای مطلق و نیز خستگی ناشی از شدت بالای تمرین (80 درصد) معنادار می باشد (05.P<0). براساس یافته ها، در سرعت کاهشی، تأثیر خستگی ناشی از شدت متوسط تمرین (50 درصد) خطای متغیر و خطای مطلق در اجرای زمان بندی پیش بین انطباقی معنادار نمی باشد (05. P>0)، اما خستگی ناشی از شدت بالای تمرین (80 درصد) در اجرای زمان بندی پیش بین انطباقی در خطای مطلق و متغیر معنادار است (05. P<0). به طور کلی، نتایج نشان داد که محرک های سریع تر و خستگی ناشی از شدت بالای تمرین، با افت بیشتری در عملکرد زمان بندی پیش بین انطباقی همراه هستند.