رسول دخت عبدیان

به طور کلی، وضعیت آمادگی جسمانی غیرمستقیم بر تعادل پویای افراد تأثیر می گذارد. یکی از مشکلات اغلب سالمندان کم تحرک، نداشتن تعادل و زمین خوردن مکرر است که به آسیب دیدگی و مرگ آنها منجر می شود. هدف مطالعه حاضر، بررسی تأثیر تمرینات آبی بر شاخص های فیزیولوژیکی و زیستی حرکتی مردان سالمند کم تحرک است. 24 سالمند مرد با میانگین سنی 28/1±16/65 سال، قد 10/3±5/165 سانتی متر، وزن 04/4±53/63 کیلوگرم و BMI 61/1±19/ 23 کیلوگرم بر مترمربع داوطلبانه انتخاب شدند. سپس به صورت تصادفی ساده، در دو گروه دوازده نفره کنترل و تمرین جای گرفتند. گروه تجربی، هفته ای سه جلسه تمرین آبی را به مدت شش هفته با شدت 55درصد حداکثر ضربان قلب اجرا کرد. برای تعیین نرمال بودن داده ها، از آزمون کولموگروف-اسمیرنوف و برای تحلیل داده ها از آزمون آماری t مستقل استفاده شد (05/0P≤). نتایج پس آزمون، بهبود معنی دار گروه تجربی را نسبت به گروه کنترل در فاکتورهایتعادل ایستا (001/0=P)، تعادل پویا (001/0=P)، توانایی حرکتی (001/0=P)، فشار خون سیستولی (005/0=P)، دیاستولی (001/0=P)، ضربان قلب استراحتی (001/0=P)، استقامت عمومی (001/0=P)، حداکثر اکسیژن مصرفی (001/0=P)، درصد چربی (001/0=P)، قدرت اندام تحتانی (001/0=P) و انعطاف پذیری (001/0=P) نشان می دهد. باتوجه به نتایج می توان گفت تمرینات آبی با توسعه فاکتورهای زیستی حرکتی، توانایی حرکتی سالمندان را بهبود می بخشد و با جلوگیری از زمین خوردن ، کیفت زندگی آنها را ارتقا می دهد.

مقدمه: انعقا دخون و فیبرینولیز برای بدن حیاتی است و با تعادل بین فعال کننده ها و مهارکننده ها تنظیم می شوند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه تأثیر دو نوع مختلف تمرین تناوبی شدید (HIIT) بر عوامل انعقادی خون و فیبرینولیز است. روش پژوهش: 24 دختر با میانگین سن 18/1±75/25 سال و وزن 27/6±51/74 کیلوگرم به صورت تصادفی به سه گروه تمرینی HIIT1 (8=n)، گروه HIIT2 (8=n) و گروه کنترل (8=n) تقسیم شدند. گروه HIIT1 در هر جلسه چهار ست دویدن 30 ثانیه ای با شدت 19 الی 20 میزان درک فشار (RPE) و دو دقیقه استراحت بین ست ها و گروه HIIT2 چهار ست دویدن 60 ثانیه ای با همان شدت و چهار دقیقه استراحت را انجام دادند، تمرین، چهار هفته و سه جلسه در هفته اجرا شد. برای تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس (ANOVA) مخلوط بین گروهی و درون-گروهی در سطح معنی داری (05/0P<) استفاده شد. یافته ها: نسبت پلاکت به سلول های بزرگ (048/0p=) و میانگین حجمی پلاکت (001/0p=) تنها در گروه HIIT1 کاهش معنی دار داشت (05/0p<). فیبرینوژن در دو گروه تجربی کاهش معنی داری داشت (05/0p<)، اما تفاوت بین گروهی تنها بین گروه HIIT1 و کنترل معنی دار بود (025/0=p). سطوح فعال کننده پلاسمینوژن بافتی و مهارکننده فعال کننده پلاسمینوژن بافتی نوع یک، در گروه های تجربی به ترتیب افزایش و کاهش معنی داری داشت (05/0p<). زمان نسبی ترومبوپلاستین فقط در گروه HIIT1 افزایش معنی داری داشت (042/0p=). نتیجه گیری: چهار هفته HIIT موجب کاهش شاخص های انعقادی و بهبود فرایند فیبرینولیز می شود. تمرین HIIT کوتاه مدت (30 ثانیه ای) با اقتصاد فعالیت بهتر و حجم کلی تمرین کمتر نسبت به HIIT میان مدت (60 ثانیه ای) فواید سودمندتری حاصل می کند.