نسرین کاظم زاده

تعالج «وصمه العار» (stigma)کإحدی المفاهیم المبتکره الرئیسه لإیرفینغ غوفمان فی علم الاجتماع المسرحی الهویات التی یتم إنشاؤها من خلال خلق فجوه بین الهویه الاجتماعیه الفعلیه (الهویه التی تظهر فی التفاعل مع الآخرین) والهویه المحتمله للأفراد (الهویه التی یعرّفون بها أنفسهم). هؤلاء الناس غیر قادرین علی اتباع المعاییر العامه للمجتمع ونتیجه لذلک لایقبلهم الناس العادیون الآخرون، فإنهم یتعرضون لوصمه العار. نشاهد فی روایه شیکاجو لعلاء الأسوانی وصمه العار لدی الشخصیتین الرئیسیتین أی شیماء (مصریه) وکارول (أمریکیه)؛ امرأتین، من الشرق والغرب، تعانی کل منهما من وصمه عار. یهدف هذا البحث مستخدمًا المنهج الوصفی- التحلیلی ومبنیًا علی نظریه «وصمه العار» لإیرفینغ غوفمان، إلی تحلیل تصرفات کل من بطلتَی الروایه فی مواجهه وصمه عارها وإیجاد حل لها. أظهرت النتائج أن شیماء تواجه وصمه العار المتمثله فی علاقه غیرمشروعه مع زمیلها وتحمل منه، وتحاول الإجهاض تخلّصًا منها. لکن کارول تعانی من وصمه العار العرقیه التی تؤدّی إلی الرفض الاجتماعی، وتستسلم لوصمات أخری من أجل التخلص منها وتحقیق مکانتها الاجتماعیه المنشوده.

تفسیر روان شناختی ادبی، به عنوان خوانشی معتبر، بیشتر به انگیزه های روانی خالق اثر می پردازد و در تحلیل روان شناختی داستان، غالباً به شخصیت و تفسیر جنبه های روانی وی توجه می کند. اما به دیگر عناصر داستان، همچون مکان که عنصری تأثیرگذار در سیر حوادث داستان و تکامل آن است، پرداخته نمی شود. موضوع اصلی این پژوهش ارائه الگویی برای خوانش روان شناختی مکان داستانی است؛ چراکه مکان هنری داستان عنصری پویا و زنده تلقی می شود که هم اثرگذار است و هم اثرپذیر و هنرمندانه مکان واقعی را بازنمایی می کند و می تواند همچون شخصیت مورد تحلیل روان شناختی قرار گیرد. این مقاله برآن است تا با روش توصیفی تحلیلی و تکیه بر رویکرد روان شناسی محیطی که نگاه خاصی به مکان و انسان دارد و دارای مؤلفه هایی برای تحلیل روان شناختی مکان است، الگویی جهت تحلیل روان شناختی مکان داستانی به دست دهد. براساس نتایج، خوانش روان شناختی مکان داستانی با استفاده از مؤلفه های روان شناسی محیطی، آن را از عنصری ثابت، بی روح و واقع نما به عنصری پویا، هنری و واقع گرا و اثربخش در داستان تغییر می دهد که از جایگاه ارزشمندی در شبکه روابط عناصر روایت برخوردار است.

دستیابی به نرخ رشد اقتصادی بالا و باثبات از جمله مسائل مهم هر کشور است. به دلیل ارتباط نزدیک رشد اقتصادی و رفاه جوامع، اغلب اقتصاددانان در پی شناخت منابع رشد اقتصادی هستند. بر اساس نظریه های موجود، یکی از منابع مهم رشد اقتصادی، رشد بهره وری کل عوامل (TFP) یا تکنولوژی است و رسیدن به رشد اقتصادی مستمر و پایدار مستلزم نرخ رشد بالای تکنولوژی یا TFP است. در این تحقیق، یک مدل گسترش یافته سولو برای تخمین نرخ های رشد حالت پایدار کشورهای منتخب عضو اوپک توسعه داده شده، که در آن TFP تابعی از دو عامل مهم فرض شده است: 1- باز بودن تجاری؛2- یادگیری از طریق انجام کار. برای تخمین توابع تولید از مدل سازی عام به خاص استفاده کرده ایم. نتایج تحقیق نشان می دهد بالاترین نرخ رشد حالت پایدار به ترتیب مربوط به کشور اندونزی، عربستان، ایران و الجزایر است. ولی نرخ رشد نیجریه و ونزوئلا به طور واضح قابل محاسبه نبوده اند. بر اساس این نتایج، باز بودن تجاری نقش مهمی در بهبود نرخ های رشد عربستان، الجزایر و ایران ایفا کرده و اثر منفی بر نرخ رشد ونزوئلا داشته است؛ با این وجود یادگیری از طریق انجام کار اثری بر نرخ رشد هیچ کدام نداشته است.