محمدباقر موحدی مهرآبادی

بازخوانی و نقد تحلیلی آثار نویسندگان نسل دوّم داستان نویسی معاصر ایران، با ابزار و روش های نوین نویسندگی، جدا از کشف برخی از زوایای پنهان این آثار، برخی از توانایی ها یا کاستی های فن داستان نویسی نویسنده را نیز روشن می سازد. در این پژوهش، کلّیّه داستان های رسول پرویزی از زاویه هشت عنصر مهم داستان نویسی، به تفصیل نقد و بررسی شده است. روش مطالعه پژوهش حاضر، کتابخانه ای با رویکرد تحلیلی-توصیفی و با استقراء تام صورت پذیرفته است. نتایج به دست آمده در این تحقیق بیانگر آن است که رسول پرویزی از به کارگیری شگردهای مدرن داستان نویسی، بهره نبرده است؛ بدین معنا که شخصیّت ها اغلب ایستا هستند؛ پیرنگ ها بیشتر باز و خاطره گونه اند و داستان ها دارای وحدت موضوع و وحدت زمان و مکان نیستند. در مقابل، به کارگیری زبان طنز، شناخت کامل از شخصیّت های داستان در یک جغرافیای واحد و صمیمیّت در روایت، مابه ازای مناسبی است برای جبران فقدان صناعات جدید در مسیر جذابیّت داستان.

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر آموزش شعر بر بازبینی حافظه کودکان می باشد. روش: 24 نفر از دانش آموزان پسر پایه اول ابتدایی با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. طرح پژوهش حاضر، در چهارچوب طرح نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل می باشد. به این ترتیب 12 دانش آموز گروه آزمایشی، آموزش شعر را که براساس برنامه راهبرد آموزش خود پرسی چان و کله (1990) و رویکرد پردازش اطلاعات به درک مطلب دمبو(1994) طراحی شده بود، به مدت هشت جلسه 45 دقیقه ای دریافت کردند و از لیست کلمات جفتی به منظور سنجش بازبینی حافظه دانش آموزان استفاده شد. برای تحلیل داده از آزمون کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین خطای فراحافظه در دانش آموزانی که آموزش شعر دریافت کرده بودند کمتر از دانش آموزانی بود که این نوع آموزش را نداشتند. نتیجه گیری: دانش آموزانی که آموزش شعر دریافت کرده بودند بیشتر کلماتی که اطمینان به یادآوری آن داشتند را به یاد می آوردند در حالیکه دانش آموزانی که آموزش شعر دریافت نکرده بودند بیشتر کلماتی که اطمینان به یاد آوری آن داشتند را به یاد نمی آوردند، بنابراین بین حافظه واقعی و حافظه پیش بینی شده این دانش آموزان تفاوت مشاهده می شود.