محمود ملکی تراکمه ای

از مفضل بن عمر، متنی به نام «الوصیه» در دست است که شامل دو نوع سخن است: سخنان نویسنده و احادیث امام صادق (ع). همه این متن یا تنها احادیث آن از قرن دوم تا پنجم هجری در میان محدثان دست به دست می شده است. این متن از آثار مفقود به شمار می رود که به صورت مستقل وجود نداشته، حتی دست نویسی از آن نمانده است. نوشتار پیش رو به بازیابی اثر یاد شده در کتب فهرست و آثار روایی، به ویژه الکافی و نیز اعتبارسنجی آن با روش قدما پرداخته است. روش این نوشته کتابخانه ای است که بر اساس داده های سندی و متنی به تحلیل سند و متن می پردازد.  

اطیب الثمره تفسیری وجیز از سید هاشم حسینی تهرانی (1299-1370 شمسی) به زبان فارسی است. تهرانی در این تفسیر به دلیل گستره دانش خود بویژه در کلام، حدیث و دانش های ادبی از این سه عرصه به خوبی سود جسته، تفسیری روان و علمی ارائه کرده است. او صرف، نحو، واژه شناسی را در تفسیر به کار گرفته است. ساختار این تفسیر براساس عناوین ترجمه، تجزیه، ترکیب، لغت و تفسیر شکل گرفته است. روش او در تفسیر، اجتهادی و رویکرد وی ادبی و کلامی است. تفسیر حاضر بر اساس یک نسخه تصحیح شده و به منابع تفسیری، کلامی و آثار واژه شناسی ارجاع داده شده است.

نگارنده در این گفتار، شش مورد از تعلیقات شیخ بهاءالدین عاملى بر دو حدیث از کتاب کافى در باب ویژگى هاى عقل را از یک نسخه خطى کافى نقل مى کند.