طاهره اشک تراب

سابقه و ا هداف: امروزه پرستاران بخش های آی سی یو با دیسترس اخلاقی متعددی رو به رو هستند. دیسترس اخلاقی سبب بروز مجموعه یی از پاسخ ها در پرستاران می شود. با شناخت این پاسخ ها می توان راهبردهایی برای رویارویی بهتر پرستاران با آن ها به کار برد. این مطالعه به منظور تبیین پاسخ های مذهبی پرستاران آی سی یو به دیسترس اخلاقی صورت گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه ی کیفی (که بخشی از رساله ی دکترا است) با رویکرد تحلیل محتوا در راستای پاسخ های مذهبی پرستاران به دیسترس اخلاقی صورت گرفت. در این مطالعه، داده ها با استفاده از مصاحبه های نیمه ساختار یافته و عمیق با 18 مصاحبه ی انفرادی و دو مصاحبه ی گروهی با پرستاران بالینی شاغل در شهرهای مختلف ایران گردآوری شد. نمونه گیری به صورت هدفمند و تجزیه و تحلیل داده ها با تجزیه و تحلیل محتوای قراردادی انجام شد. یافته ها: در این پژوهش 26 پرستار شرکت کردند. طی فرآیند تحلیل محتوا پنج زیرطبقه و دو طبقه در رابطه با پاسخ های مذهبی پرستاران آی سی یو حاصل گردید. طبقات به دست آمده به صورت «باور های مذهبی» و «تزلزل در باورهای مذهبی» نام گذاری شدند. یافته ها نشان داد ایمان راسخ به خداوند و توکل بر او سبب بروز پاسخ مثبت می گردد و درست است ضعف و تزلزل در ایمان سبب پاسخ منفی پرستاران آی سی یو به دیسترس اخلاقی می شود. درون مایه ی اصلی این پژوهش، «پاسخ های مذهبی» بود. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد که پرستاران آی سی یو در رویارویی با دیسترس اخلاقی، پاسخ های گوناگون مثبت و گاه منفی می دهند. مسئولان پرستاری می توانند به پرستاران برای کاهش دیسترس ها، یادگیری باورهای درست مذهبی و پیشگیری از پیامدهای مضر آن کمک نمایند. آموزش باورهای مذهبیِ ضمن دوران تحصیل در دانشگاه و تقویت و ارتقای توانمندی مذهبی از ضروریات مقابله با دیسترس اخلاقی است.

زمینه و هدف: بر اساس تئوری خودتعالی مداخلاتی که سبب ارتقای خود- تعالی می شود، ارتقای وضعیت سلامت را به دنبال دارد. در این راستا هدف پژوهش حاضر تعیین ارتباط خود- تعالی با سلامت جسمی درک شده مبتلایان به ام اس شرکت کننده در گروه همتایان بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون است که ارتباط خود- تعالی را با سلامت جسمی در 33 بیمار مبتلا به ام اس در سه گروه حمایتی همتا (10 نفر گروه مردان، 11 نفر گروه زنان و 12 نفر گروه مختلط زن و مرد) را می سنجد. جلسات گروه ها به مدت 8 جلسه به صورت هفتگی 2 ساعت برگزار شد. ابزارهای پژوهش شامل بخش سلامت جسمی ""سیاهه کیفیت زندگی در بیماری ام اس"" و ""خود- تعالی"" بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های Wilcoxon، Kruskal–Wallis، Mann-Whitney U و ضریب همبستگی Pearson، Spearman استفاده شد. یافته ها: مقایسه میانگین نمرات خود- تعالی (پیش آزمون (2/8) 57/44، پس آزمون (2/6) 21/53) و وضعیت سلامت جسمی (پیش آزمون (3/33) 84/151، پس آزمون (5/37) 58/171) اختلاف معنی داری را به لحاظ آماری قبل و بعد از تشکیل گروه همتایان داشت (خود- تعالی 001/0 = P، سلامت جسمی 009/0 = P). ارتباط معنی دار و مستقیمی بین ارتقای خود- تعالی با وضعیت سلامت جسمی وجود داشت (01/0 = P). نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش، می توان با ارتقای خود- تعالی در مبتلایان به ام اس، وضعیت سلامت جسمی آن ها را نیز ارتقاء دهیم، که در نهایت ارتقای کیفیت زندگی بیماران را به دنبال دارد.