عیدی علیجانی

هدف از این پژوهش بررسی وضع موجود و تدوین شاخص های استعدادیابی در رشته دو و میدانی ایران بود. برای انجام این پژوهش سه پرسشنامه محقق ساخته که روایی . پایایی آن مورد تایید قرار گرفته بود بین کلیه مربیان تیم های ملی نوجوانان جوانان و بزرگسالان و مربیان باشگاههای کشور و ورزشکاران نخبه تقسیم شد که از پرسشنامه اول و دوم مخصوص مربیان به ترتیب : N=81 و N=65 و از پرسشنامه دوم مخصوص ورزشکاران N=112 قابل استفاده بودند. در این پژوهش متغیر هایی مانند: وضع موجود استعدادیابی در ایران و جهان ضرورت وجود الگوی استعدادیابی در ایران تعیین ملاک ها و سن استعدادیابی روش های استعدادیابی مناسب ترین نهاد استعدادیاب مهم ترین نهاد جذب کننده و پرورش دهنده استعدادها و تعیین اولویت شاخص های مختلف ساختاری فیزیولوژیکی روانی _ اجتماعی آمادگی جسمانی و تکنیکی در گروه رشته های مختلف دو و میدانی مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین همبستگی بین نظرات مربیان و ورزشکاران ومقایسه برخی شاخص های ساختاری و فیزیولوژیکی اندازه گیری شده در ورزشکاران نخبه N=92 بررسی شد. برای تهیه جداول نمودارها و تجزیه و تحلیل یافته ها از آمار توصیفی و استنباطی در سطح a=0.05 استفاده شد و نتایج زیر بدست آمد: 1) 76.3درصد آزمودنی ها اظهار داشتند که در ایران الگوی استعدادیابی مشخصی وجود ندارد ولی 91 درصد آنها نیز اظهار داشتند که وجود الگوی استعدادیابی در ایران ضروری است. 2) بررسی پیشینه پژوهش ها نشان داد که در جهان نیز الگوی جهان شمول واحدی برای استعدادیابی وجود ندارد ولی در بسیاری از کشورهای صاحب دو و میدانی از یک الگوی استعدادیابی استفاده می شود. 3) 82.5درصد آزمودنی ها ملاک استعدادیابی را انجام آزمون های عمومی مانند ارزیابی ساختاری و آزمون های اختصاصی می دانند و 68.8 درصد بهترین سن استعدادیابی را 14- 10 سالگی پیشنهاد می کنند. 4) 41.3درصد آزمودنی ها عملی ترین شیوه استعدادیابی در ایران را در این برهه از زمان ""مسابقات"" و 32.5 درصد انجام آزمون های مختلف می دانند. 5) یافته های این پژوهش نشان داد که 87.5 درصد آزمودنی ها مناسب ترین نهاد استعدادیاب را آموزش و پرورش و 83.6 درصد آزمودنی ها مناسب ترین گروه را برای استعدادیابی به ترتیب معلمان ورزش و سپس کارشناسان فدراسیون دو و میدانی معرفی کردند در حالی که 82.5 درصد از آزمودنی ها مناسب ترین نهاد مسئول جذب و پرورش استعدادها را به ترتیب فدراسیون دو و میدانی و تربیت بدنی آموزشگاهها می دانند. 6) تحلیل یافته ها نشان داد که ترتیب اولویت شاخص ها برای دوهای سرعت آمادگی جسمانی ساختاری فیزیولوژیکی تکنیکی روانی _ اجتماعی بود. در حالی که برای دو های نیمه استقامت فیزیولوژیکی آمادگی جسمانی ساختاری تکنیکی روانی _ اجتماعی بود. ولی در مورد دونده های استقامت به ترتیب شاخص های فیزیولوژیکی آمادگی جسمانی روانی _ اجتماعی ساختاری و تکنیکی مورد توجه بود. 7) تحلیل یافته ها حاکی از این است که ترتیب اولویت در دوهای با مانع (110 و 400 متر با مانع) شاخص های ساختاری آمادگی جسمانی تکنیکی فیزیولوژیکی و روانی_ اجتماعی بود در حالی که برای دوی 3000 متر با مانع شاخص های فیزیولوژیکی آمادگی جسمانی ساختاری روانی _ اجتماعی و تکنیکی اهمیت داشتند. 8) تحلیل یافته ها نشان داد که ترتیب اولویت شاخص ها برای پرتاب ها: ساختاری آمادگی جسمانی تکنیکی روانی _ اجتماعی و فیزیولوژیکی برای پرش ها: ساختاری تکنیکی آمادگی جسمانی فیزیولوژیکی و روانی _ اجتماعی است. 9) یافته های این پژوهش نشان داد که مهم ترین شاخص ها برای پیاده روی به ترتیب: ساختاری تکنیکی آمادگی جسمانی فیزیولوژیکی و روانی _ اجتماعی است. در حالی برای رشته دهگانه به ترتیب: آمادگی جسمانی ساختاری تکنیکی فیزیولوژیکی و روانی _ اجتماعی است. 10) تحلیل یافته ها نشان می دهد که بین نظرات مربیان و ورزشکاران در مورد برخی از متغیرها مانند ضرورت وجود الگوی استعدادیابی مناسب ترین نهادهای کشف جذب و پرورش استعدادها و سن استعدادیابی همبستگی وجود دارد. 11) مقایسه برخی از شاخص های ساختاری و فیزیولوژیکی اندازه گیری شده در بین قهرمانان نخبه کشور با نرم های بین المللی نشان داد که تقریبا در کلیه گروه رشته های دو و میدانی شاخص های قهرمانان ملی ما ضعیف تر است. به هر حال نتیجه گیری کلی این است که برای دستیابی ورودی های مناسب به تیم های ملی و کسب نتایج بهتر و سریع تر استعدادیابی و پیروی از یک الگوی مناسب ضروری است ولی در شرایط فعلی ساده ترین و عملی ترین روش استعدادیابی و اجرای مسابقات بیشتر و برگزاری جشنواره های ورزشی و انجام آزمون های ساده میدانی است

هدف این تحقیق، بررسی تأثیر 12 هفته تمرینات ایروبیک و ورزش در آب بر کیفیت زندگی و شادکامی زنان غیرورزشکار میانسال است. جامعه آماری این تحقیق زنان میانسالی بودند که برای اولین بار در کلاس های ایروبیک و ورزش در آب شرکت کرده و در دسترس بودند. از میان آن ها 60 نفر به صورت داوطلب در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی به سه گروه 20 نفره ایروبیک، ورزش در آب و کنترل تقسیم شدند. روش تحقیق نیمه تجربی و از نوع کاربردی و ابزار تحقیق شامل پرسشنامه های کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (26_WHOQOL ) و شادکامی آکسفورد بود. نتایج نشان داد تمرینات ایروبیک و ورزش در آب بر کیفیت زندگی و شادکامی زنان میانسال تأثیرگذار بوده است (05/0P<). بین کیفیت زندگی و شادکامی زنان غیرورزشکار میانسال در سه گروه ایروبیک، ورزش در آب و کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0P<). همچنین بین میزان کیفیت زندگی و شادکامی گروه های ایروبیک و ورزش در آب با گروه کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0P<)، اما در بین دو گروه ایروبیک و ورزش در آّب تفاوت معنی داری وجود ندارد (05/0P<). به طور کلی نتایج تحقیق نشان داد هم ورزش در آب و هم تمرینات ایروبیک در افزایش کیفیت زندگی و شادکامی زنان میانسال غیرورزشکار مؤثر بوده است.

کوفتگی عضلانی از عوارض شایع فعالیت بدنی است که حالتی ناخوشایند همراه با احساس درد، سفتی، ضعف و گرفتگی در عضلات است و اغلب پس از انقباض های برونگرا رخ می دهد. هدف این پژوهش بررسی تأثیر آلیسین بر کوفتگی عضلانی تأخیری، با استفاده از پرسشنامة بورگ و فعالیت آنزیم های کراتین کیناز (CK) و لاکتات دهیدروژناز (LDH) در ورزشکاران است. در این تحقیق ۲۰ پسر کاراته کای داوطلب باشگاهی به طور تصادفی به دو گروه آلیسین (سن: ۵۲/۲±۲/۲۱ سال، وزن: ۱۳/۱۰±۵/۷۴ کیلوگرم، قد: ۵۹/۵±۱۷۹ سانتی متر) و دارونما (سن: ۴۱/۲±۶/۲۰ سال، وزن: ۰۹/۹±۵/۶۸ کیلوگرم، قد: ۰۳/۶±۱۷۶ سانتی متر) تقسیم شدند و به مدت ۱۴ روز قبل و دو روز بعد از فعالیت مکمل مصرف کردند. ۱۴ روز بعد از مصرف مکمل، آزمودنی ها به مدت ۴۵ دقیقه با شیب ۵%- و ۷۵% ضربان قلب ذخیره (HRR) روی نوار گردان دویدند. برای اندازه گیری متغیرهای پژوهش، از آزمودنی ها قبل و ۱۴ روز بعد از مصرف مکمل و همچنین یک، ۲۴ و ۴۸ ساعت پس از فعالیت نمونة خونی گرفته شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. آلیسین موجب کاهش معنی داری در فعالیت آنزیم های CK و LDHیک، ۲۴ و ۴۸ ساعت بعد از اجرای پروتکل تمرین ش، ولی قبل و بعد از ۱۴ روز مصرف مکمل و قبل از اجرای پروتکل تمرین در فعالیت آنزیم های CK و LDH دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده نشد. همچنین، با استفاده از مقیاس بورگ از نظر درک درد کوفتگی عضلانی بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود داشت (۰۱/۰≥α). احتمالاً مصرف آلیسین قبل از فعالیت بدنی در کاهش کوفتگی عضلانی تأخیری و کاهش فعالیت آنزیم های CK و LDH مؤثر است.

هدف این تحقیق، بررسی تاثیر مکمل گلوتامین بر سیستم ایمنی دانشجویان دختر ورزشکار دانشگاه شهید چمران اهواز است. به این منظور نخست 30 دانشجوی ورزشکار انتخاب و به صورت تصادفی به 3 گروه مکمل، شبه دارو و کنترل تقسیم شدند. اولین نمونه خونی از آزمودنی ها گرفته شد . سپس دو گروه مکمل و شبه دارو به مدت 2 ساعت با 75 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی خود با دوچرخه کارسنج به فعالیت پرداختند و به صورت دو سو کور 14 گرم گلوتامین یا شبه دارو را با فواصل 45 دقیقه حین تمرین و بعد از تمرین در 4 نوبت، دریافت کردند. 2 ساعت پس از اتمام تمرین، بار دیگر نمونه های خون گرفته شد. بعد از بررسی آماری داده ها (05/0 = ?) نتایج زیر به دست آمد؛ درصد نوتروفیل های گروه مکمل کاهش معنی داری نشان داد. در گروه شبه دارو درصد لکوسیت ها و سلول های 8CD افزایش یافت و سلول های 4CD کاهش معنی داری را نسبت به دو گروه نشان داد. نتایج این تحقیق نشان داد که مصرف گلوتامین هنگام اجرای تمرینات شدید تاثیرات مفیدی بر سیستم ایمنی ورزشکاران دارد.

هدف از انجام تحقیق حاضر - مطالعه تاثیر هشت هفته تمرینات هوازی و بی هوازی بر میزان تغییرات هورمون استروژن - LH و درصد چربی دانشجویان دختر غیر ورزشکاران دانشگاه شهید چمران اهواز است . به همین منظور 30 نفر از دانشجویان دختر غیرورزشکار از دانشکده های مختلف با دامنه سنی 25-18 سال انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه هوازی - بی هوازی - کنترل تقسیم شدند . تاثیر تمرینات هوازی و بی هوازی بر روی تعدادی از متغیرها مثل هورمون های استروژن - LH و در صد چربی محاسبه شد . بعد از 8 هفته تمرینات هوازی با شدت 65 تا 75 درصد حداکثر ضربان قلب بیشینه و تمرینات بی هوازی با شدت 80 تا 90 درصد ضربان قلب بیشینه مجددا متغیرها اندازه گیری شدند . نتایج تحقیق افزایش معنی دار استروژن ( 0/001 < P ) را هم پس از تمرینات هوازی و هم پس از تمرینات بی هوازی نشان داد که این افزایش در گروه هوازی بیشتر بود . تفاوت معنی داری بین هورمون LH گروه های مختلف مجود نداشت . (0/278

هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات هوازی وبی هوازی بر برخی عوامل خطرساز قلبی –عروقی دانشجویان مرد دانشگاه شهید چمران اهوازبود. آزمودنی های تحقیق را 36 دانشجوی داوطلب 20 تا30 ساله از دانشکده های مختلف دانشگاه تشکیل می دادند که بطور تصادفی در سه گروه کنترل ،هوازی وبی هوازی قرار گرفتند. همه ی آزمودنی ها قبل از شروع تمرینات برای ارزیابی عوامل زیر موزد بررسی قرار گرفتند :کلسترول تام ‹C-T›،تری گلیسرید‹TG›،لیپوپروتئین پرچگال‹HDL-C›، لیپوپروتئین کم چگال‹LDL-C›، لیپوپروتئین بسیارکم چگال‹VLDL-C›،عامل خطر‹ › درصد چربی زیرپوستی‹Fat%›، اخص توده ی بدنی‹BMI›،فشارخون سیستولی‹ › وفشارخون دیاستولی‹ ›، سپس گروه های هوازی وبی هوازی به مدت هشت هفته تحت برنامه ی تمرینات هوازی وبی هوازی قرار گرفتند.پس از هشت هفته مجدداًآزمودنی های هر سه گروه از نظر عوامل ذکر شده آزمایش شدندسپس یافته های به دست آمده از آزمایش های قبل وبعد از تمرینات مورد تجزیه وتحلیل آماری درسطح5/0 = ? قرار گرفته است .به طور کلی نتایج نشان می دهدکه براثرهشت هفته تمرینات،چه از نوع هوازی وچه از نوع بی هوازی،در برخی عوامل خطرساز قلبی –عروقی تغییرات مطلوبی حاصل می شود.

مولتیپل اسکلروزیس یا به اختصار ام.اس بیماری مزمن دمیلینه کننده (ازبین برنده میلین) سیستم عصبی مرکزی است که با اختلال در هدایت عصبی همراه می باشد و با مشخصه های کلینیکی متعدد ظاهر می شود. با توجه به بار مالی سنگین، عوارض جانبی و عدم درمان قطعی این بیماری به وسیله داروها، درمان های غیردارویی برای کنترل علائم ام.اس پیشنهاد می شود. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات هوازی داخل آب بر سرعت راه رفتن و EDSS زنان مبتلا به ام.اس بود. به این منظور 30 بیمار زن مبتلا با درجه 2 EDSSتا 5.5 و دارای فرم R-R(عودکننده-فروکش کننده بیماری و دامنه سنی 40-20 سال به عنوان نمونه های تحقیق انتخاب شدند و به طور تصادفی هدفدار در دو گروه تجربی (پانزده نفر) و کنترل (پانزده نفر) همتاسازی شدند. گروه تجربی برنامه تمرینی هوازی داخل آب را به مدت هشت هفته هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت 60-40 دقیقه با 40 تا60 درصد حداکثر ضربان قلب انجام دادند. هر جلسه شامل سه مرحله حرکات کششی و انعطاف پذیری خارج از آب، حرکات نرمشی و حرکتی داخل آب، بازی و سرگرمی داخل آب بود.EDSS بیماران با استفاده از ابزار EDSS و توسط نورولوژیست و سرعت راه رفتن به وسیله آزمون 10 متر ارزیابی شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون T مستقل و وابسته استفاده شد. براساس نتایج بین نمره EDSS و سرعت راه رفتن بیماران مبتلا به ام.اس در دو گروه تجربی و کنترل تفاوت معناداری دیده شد (P<0.05) . بنابراین تمرینات هوازی داخل آب می تواند EDSS و سرعت راه رفتن افراد مبتلا به ام.اس را بهبود بخشد.