مطالعه تطبیقی رویکرد حقوق کیفری ایران و برخی ازکشورهای مسلمان نسبت به خویش آزاری (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
مقصود از خویش آزاری، آسیب بدنی کمتر از مرگ به خویشتن است، به نحوی که قصد خودکشی آگاهانه وجود نداشته باشد. از این حیث دو نوع خویش آزاری به اعتبار قصد و نیت قابل تصور است که شامل خویش آزاری عمدی و خویش آزاری غیرعمدی می باشد. آنچه مسلم است این که در مواجهه با پدیده خویش آزاری به تناسب چند وجهی بودن آن بایستی تدابیر گوناگونی از جمله تدابیر کیفری و غیرکیفری اتخاذ گردد. انتظارات و تلقی غالب هر نظام اجتماعی، پاسخ دهی کیفری به رفتارهای ناقض حقوق دیگران از جانب مرتکب است و نه اقدامی که مباشر به زیان منافع و امتیازات خویشتن انجام می دهد. با این وصف سیستم های مختلف حقوق کیفری از جمله ایران و برخی از کشورهای اسلامی فراتر از این تلقی عمومی، اقدام به جرم انگاری خویش آزاری کرده اند. در نوشتار حاضر که با استمداد و تکیه بر شیوه توصیفی-تحلیلی انجام گردیده، تلاش شده تا در حقوق کیفری ایران و تعدادی از کشورهای اسلامی کنکاش علمی صورت گیرد و سیمای کیفری سیستم های مورد مطالعه در پدیده خویش آزاری به خوبی ترسیم گردد. محور اصلی این جستار، یافتن پاسخ و حل این مسأله بوده که حقوق کیفری ایران و برخی از کشورهای مسلمان نسبت به طیف متنوعی از خویش آزاری چه تدابیری اتخاذ نموده اند؟ منطق گزینش سیستم کیفری کشورهای مورد مطالعه در مطالعه تطبیقی، علاوه بر اشتراکات دینی، بعضاً فرهنگ های مشابهی است که با جامعه ایران دارند. همگی اسلام را شریعت رسمی و احکام آن را منبع قانون گذاری معرفی و نسبت به تقنین فقهی در سیاست کیفری و وضع قوانین موضوعه خود اقدام کرده اند. یافته های تحقیق نشان می دهند؛ رویکرد حقوق کیفری ایران با توجه به خاستگاه فقهی، حقوقی و فرهنگی، در قیاس با کشورهای موضوع مطالعه، اشتراکات و تمایزاتی در اقدام به جرم انگاری داشته و واکنش های کیفری و غیر کیفری در خویش آزاری اتخاذ کرده که تفصیلاً احصاء شده اند.A Comparative Study of the Criminal Law Approach of Iran and a Number of other Muslim Countries Towards Self-harming
Self-harming refers to non-fatal physical harm to oneself, without conscious suicidal intent. In this respect, two types of self-harm are conceivable based on intention. These include intentional self-harm and unintentional self-harm.What is certain is that when facing the phenomenon of self-haring, it is necessary to adopt various measures, including punitive and non-punitive measures.The prevailing expectations and perceptions of any social system is to respond punitively to the behavior that violates the rights of others on the part of the perpetrator, and not to an action that a perpetrator may take to the detriment of his own interests and privileges. However, various criminal law systems, including those of Iran and some Islamic countries, have gone beyond this general perception and criminalized self-harming. In this article, conducted relying on the descriptive-analytical method, an attempt has been made to carry out a scholarly investigation of Iranian criminal law and a those of a number other Islamic countries and to formulate clearly the punitive aspect of the systems under study regarding the phenomenon of self-harming. The main focus of this research is to discover what measures Iranian criminal law and those of other Muslim countries have taken concerning a diverse range of self-harming actions. The logic behind selecting the penal systems of the countries that are the subject of this comparative study includes, in addition to religious commonalities, the similar cultures they share with Iranian society. All of them have introduced Islam as the formal Sharia and its rulings as the source of legislation, and have taken steps to codify jurisprudence in their criminal policy and in codification of their own laws. The research findings show that Iran's criminal law approach, considering its jurisprudential, legal, and cultural origins, has similarities and differences in criminalization compared to the countries under study, and has adopted punitive and non-punitive responses to self-harming that have been enumerated in detail.
تبلیغات
