موافقت نامه های دو جانبه منع تحویل در بستر کنوانسیون حقوق معاهدات و اساسنامه دیوان کیفری بین المللی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
به منظور کسب اطمینان از عدم اجرای مؤثر صلاحیت دیوان کیفری بین المللی نسبت به اتباع آمریکایی، دولت ایالات متحده با دولت های عضو و غیرعضو دیوان توافقاتی موسوم به «موافقت نامه های دوجانبه منع تحویل» به امضا رسانده است. به موجب نوع غالب این موافقت نامه ها، هر دولت متعهد می شود که در قبال درخواست دیوان مبنی بر تحویل متهمان، اتباع طرف دیگر توافق را به دیوان تحویل ندهد، مگر با رضایت صریح متعهدله. آمریکا انعقاد این موافقت نامه ها را به طور مشخص در چارچوب و به اعتبار ماده (2)98 اساسنامه رم توجیه و تجویز می کند. در مقابل، در بسیاری از تألیفات حقوقی استدلال می شود که اساساً این توافقات وفق قواعد کنوانسیون حقوق معاهدات بی اعتبارند و با مقررات اساسنامه رم و به خصوص با ماده (2)98 ناسازگار. در پژوهش حاضر که صحت سنجی اظهارات مذکور محل پرسش است، تلاش شده است تا علاوه بر ارزیابی اعتبار موافقت نامه های مذکور، میزان انطباق آنها با مقررات اساسنامه رم، بررسی شود. با ارائه تحلیل جامع حقوقی، در این مقاله مستدلاً و مستنداً بحث شده است که با اینکه موافقت نامه های منع تحویل طبق حقوق بین الملل معتبرند، ولی به طور کامل منطبق با اساسنامه دیوان نیستند.Bilateral non-surrender agreements in the context of the Convention on the Law of Treaties and the Statute of the International Criminal Court
To ensure that the jurisdiction of the ICC will not be exercised effectively over American nationals, the United States has entered into agreements with both member and non-member states of the Court, known as “Bilateral Non-Surrender Agreements”. Under the prevailing type of these agreements, each contracting state agrees will not surrender nationals of the other party to the ICC upon a request for surrender of the accused, unless expressly consented to by the other contracting state. The USA justifies and prescribes the conclusion of these agreements specifically under Article 98(2) of the Rome Statute. However, many legal writings argue that, fundamentally, these agreements are invalid according to the rules of the VCLT 1969 and they are incompatible with the provisions of the Rome Statute, particularly Article 98(2). The present research, which aims to evaluate the validity statements mentioned, has made an effort to not only assess the validity of the aforementioned agreements but also examine their compliance with the provisions of the Rome Statute. By providing a comprehensive legal analysis, this article has argued and substantiated that despite the fact that non-surrender agreements are valid under international law, they are not fully aligned with the statute of the Court.
تبلیغات
