«هیاهوی بسیار بر سر هیچ» در باب ایمان کانتی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
کانت تحت تأثیر فیلسوفان مدرن پیش از خویش کوشید مسائل مهم فلسفی را از طریق چرخش تعیین کننده ای که او خود آن را «انقلاب کوپرنیکی» می نامید بررسی کند. از جمله مهم ترین مسائلی که با این انقلاب کوپرنیکی در دستان کانت صورت بندی نوین یافتند، مسائل مربوط به الهیات نظیر خدا، روح، دین و ماهیت ایمان بود. دعوی مقاله حاضر این است که می توان کل پروژه فلسفی کانت را به منزله قسمی مواجهه با ایمان سنتی خوانش کرد. بنابراین، در مقاله حاضر حتی الامکان می کوشیم با ارائه قطعاتی از آثار متعدد کانت، جوانب مختلف دیدگاه او نسبت به ایمان را بررسی کنیم. این بررسی تنها زمانی میسر می شود که بتوانیم به نحوی درخور به این پرسش پاسخ دهیم که با رد ایمان سنتی ایمان به چه معنا در اندیشه کانت ممکن است؟ پس از بررسی آثار مختلف کانت، به سوی این نتیجه گیری سوق یافتیم که کانت گرچه ایمان سنتی را رد کرد، در دام بی ایمانی ولنگارانه پسامدرن فرونغلطید بلکه در عوض از ایمانی نو سخن گفت. این ایمان نو از سویی عاری از تعصب شورمندانه، روح بینی و خودشیفتگی است و از سوی دیگر به مخالفت با بی تفاوتی، بی مسئولیتی و دگرآیینی برمی خیزد. ایمان کانتی، ایمانی اخلاقی، استعلایی، تهی و مبتنی بر امید و شجاعت بشری است."Much Ado About Nothing" On the Kantian Faith
Under the influence of Modern philosophers prior to himself, Kant tried to examine the important philosophical problems through a crucial turn that he himself called "Copernican Revolution". Theological Problems such as God, spirit, religion, and the nature of faith were among the most important problems that underwent a transformation through this Copernican Revolution. This paper claims that one can read the whole Kantian project as an encounter with the traditional faith. In the present paper thus we try as far as possible to study different aspects of Kant's engagement with the problem of faith. This study will be possible only if we could properly answer the following question: Once he rejected the traditional faith, how could Kant speak positively of a new kind of faith? After examining Kant's different works, we were led to the conclusion that even though Kant rejected the traditional faith, he did not fall into the Postmodern indifferent faithlessness but rather spoke of a new faith that, on the one hand, has rid itself of enthusiasm, spirit-seeing, and narcissism and is, on the other hand, at odds with indifference, irresponsibility, and heteronomy. Kantian faith is an ethical, transcendental, empty faith based on human hope and courage.
تبلیغات
