عدالت محیط زیستی یک مفهوم چالش برانگیز در ارتباط با روند توسعه است به این دلیل که منافع اجتماعی و محیط زیستی در تضاد با رشد اقتصادی است. با توجه به اینکه محیط طبیعی، بین همه موجودات مشترک می باشد، عدالت محیط زیستی با مفهوم رعایت انصاف مرتبط می باشد. از طرفی نیز صلح و سعادت جهانی در سایه تفاهم میان کشورها دست یافتنی می باشد. البته بر این مبنا که حفاظت از محیط زیست و پایداری آن به معنای احترام به حقوق محیط زیست است. بنابراین پایه گذاری تلاش های مرتبط با توسعه پایدار بر اساس عدالت محیط زیستی می تواند در این راستا کمک کننده باشد. در این مقاله با تشریح مفهوم عدالت زیست محیطی، به این موضوع پرداخته شده که تلاش برای پیشرفت و دستیابی به تکنولوژی های جدید برای استفاده اقشار مختلف، نباید در سایه پایمال کردن حقوق افراد ضعیف و قشر آسیب پذیر جوامع باشد. حال این نادیده گرفتن حقوق چه در سطح یک محله از یک شهر و یا چه در سطح یک کشور جهان سوم باشد. برای محقق شدن این مسئله نیاز به تدوین و اجرای یک سری قوانین در سطح ملی و بین المللی است. در این راستا چندین نمونه از نابرابری عدالت زیست محیطی در ایران بحث شده است.