بازخوانی شخصیت جعفربن ابی طالب بر اساس مرثیه حسان بن ثابت
آرشیو
چکیده
دین اسلام در سرزمینی شعرپرور و شاعرخیز ظهور کرد؛ چراکه قوم عرب در سخن و سخنوری چیره دست و در سخن شناسی توانا بود و به شعر و شاعری قدر فراوان می نهاد. شعر، سند و مدرک فضایل، معایب، انساب و ایام و تاریخ اعراب به شمار می رفت و تمام معرفت و زندگی آنان محسوب می شد. یکی از ابزار عرب ها برای بیان احساسات خود در غم از دست دادن بزرگان، مرثیه هایی است که در سوگ آنان می سرودند. در این میان، یکی از مرثیه ها، در غم «جعفر بن ابی طالب» از «حسّان بن ثابت انصاری» است. حسان ازجمله شاعرانی بود که اشعار فراوانی در مدح پیامبر (ص) سرود و مرثیه هایی در سوگ شخصیت های بزرگ عرب برجای نهاد. نوشتار پیش رو در بررسی مرثیه حسان درباره جعفر باتکیه بر منابع لغوی و تاریخی به این نتیجه دست یافت که این گونه اشعار علاوه بر تبیین میزان حزن و اندوه در مرگ شخص، به معرفی وی می پردازد که بیان کننده جایگاه ویژه افراد است و سبب ماندگاری آنها می شود.Rereading the Personality of Ja’far ibn Abi Talib Based on the Elegy of Hessan ibn Thabet
The religion of Islam emerged in a land rich in poetry; the Arab people were masters in speech and eloquence and were powerful in rhetoric, and valued poetry a lot. Poetry was considered as a proof of Arabs' virtues, vices, genealogy, time and history; it was regarded all their knowledge and life. One of the tools of the Arabs to express their feelings in the grief of losing their elders is the elegies they sing in their mourning. One of the elegies written in the grief of " Ja’far ibn Abi Talib " is composed by "Hessan ibn Thabet Ansari". He was among the poets who wrote many poems in praise of the Prophet (PBUH) and elegies for the mourning of great Arab figures. The present article, analyzing Hessan's elegy about Ja’far ibn Abi Talib based on lexical and historical sources, came to the conclusion that such poems, in addition to explaining the extent of grief and sorrow in a person's death, introduce him, which represent the special status of people and make them ever-lasting.
تبلیغات
