بررسی مقایسه ای شاخص های دموکراتیزاسیون در دولت های احمدی نژاد و روحانی
آرشیو
چکیده
هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی مقایسه ای شاخص های تحکیم و تثبیت دموکراسی در دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد و روحانی بر پایه نظریه نوسازی مارتین لیپست و لری دایموند است. آنچه در پژوهش حاضر مورد پرسش قرارگرفته است این است که دولت های جمهوری اسلامی ایران در فاصله سال های 1384 تا 1400 چه نقشی در تحکیم و تثبیت عناصر و شاخص های دموکراسی داشته اند؟ و تا چه حد توانسته اند شاخص-های دموکراتیزاسیون را عملیاتی و محقق سازند؟ برای دستیابی به نتیجه مطلوب و شایسته شاخص های کلیدی و مهمی مثل شهرنشینی، صنعتی شدن، آموزش عمومی، تورم، سرمایه گذاری خارجی، مسکن، اشتغال، احزاب و سازمان های غیردولتی در دوره مذکور گزینش و مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان می دهد که در برخی شاخص ها مانند، مقوله مسکن و ایجاد شغل دولت احمدی نژاد موفق تر بوده است؛ و در برخی دیگر مانند؛ جذب سرمایه گذاری خارجی، تشکیل احزاب و تأسیس سازمان های غیردولتی دولت روحانی بهتر عمل کرده است و درزمینهٔ شاخص هایی همچون کنترل تورم، روند شهرنشینی، صنعتی شدن و آموزش عمومی اقدامات هر دو دولت به یکدیگر نزدیک بوده است. روش پژوهش، کیفی از نوع تبیین علی و اطلاعات و داده ها موردنیاز از طریق منابع استنادی و مجازی گردآوری شده است.Comparative study of Democratization Indicators in Ahmadinejad and Rouhani Governments
The main goal of the current research is to compare the indicators of consolidation and stabilization of democracy during the presidency of Ahmadinejad and Rouhani based on the modernization theory of Martin Lipsett and Larry Diamond. What has been questioned in the current research is what role did the governments of the Islamic Republic of Iran play in consolidating and stabilizing the elements and indicators of democracy between 1384 and 1400? In order to achieve the desired and worthy result, key and important indicators such as urbanization, industrialization, public education, inflation, foreign investment, housing, employment, parties and non-governmental organizations were selected and evaluated in the mentioned period. The findings of the research show that in some indicators, such as the category of housing and job creation, the government of Ahmadinejad has been more successful; And in some others like; Attracting foreign investment, forming parties and establishing non-governmental organizations, Rouhani's government has performed better, and in the field of indicators such as inflation control, urbanization process, industrialization and public education, the actions of both governments have been close to each other. The research method is a qualitative type of causal explanation.
تبلیغات
