اثربخشی روان درمانی با تأکید بر رویکرد شناختی-رفتاری بر کاهش پرخاشگری ارتباطی پنهان و افزایش تاب آوری خانواده زنان دارای تعارضات زناشویی شهر خرم آباد

چکیده

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روان درمانی با تأکید بر رویکرد شناختی-رفتاری بر کاهش پرخاشگری ارتباطی پنهان و افزایش تاب آوری خانواده زنان دارای تعارضات زناشویی شهر خرم آباد انجام بود. روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل، همراه با پیگیری 2 ماهه بود. جامعه آماری در این پژوهش، شامل تمامی زنان دارای تعارضات زناشویی شهر خرم آباد در سال 1400 بود که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده تعداد 30 نفر از این زنان در گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه تعارضات زناشویی (MCQ) براتی و ثنایی (1372)، مقیاس پرخاشگری ارتباطی پنهان (CRAS) نلسون و کارول (2006) و مقیاس تاب آوری خانواده (FRAS) سیکسبی (2005) استفاده شد. زنان گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای، هفته ای یک جلسه تحت روان درمانی با تأکید بر رویکرد شناختی-رفتاری قرار گرفتند و در پایان و نیز پس از گذشت دو ماه در مرحله پیگیری، مجدداً هر دوگروه به پرسشنامه ها پاسخ دادند. گروه کنترل در طی این مدت هیچ گونه مداخله ای روان درمانی با تأکید بر رویکرد شناختی-رفتاری دریافت نکرد و در لیست انتظار باقی ماند. تجزیه وتحلیل اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی) انجام پذیرفت. نتایج نشان داد که روان درمانی با تأکید بر رویکرد شناختی-رفتاری باعث کاهش پرخاشگری ارتباطی پنهان و افزایش تاب آوری خانواده گروه آزمایش شده و این تأثیر در مرحله پیگیری نیز پایدار مانده است. نتایج به دست آمده از تحقیق نشان داد روان درمانی با تأکید بر رویکرد شناختی-رفتاری در کاهش پرخاشگری ارتباطی پنهان و افزایش تاب آوری خانواده زنان دارای تعارضات زناشویی در طول زمان مؤثر بود؛ بنابراین می توان گفت که روان درمانی با تأکید بر رویکرد شناختی-رفتاری می تواند جزء برنامه های مداخلاتی در مراکز مشاوره خدمات روان شناختی خانواده محور در نظر گرفته شود.