بررسی فقهی و حقوقی افشاگری مفاسد کارگزاران در حکومت اسلامی
آرشیو
چکیده
یکی از موضوعات مهم در راستای عدالت خواهی، وظیفه عموم مردم جامعه در مقابله با مفاسد و منکرات کارگزاران حکومت اسلامی است که در کتب فقهی عمدتاً ذیل عنوان امربه معروف و نهی از منکر از آن بحث شده است. با توجه به رشد جوامع و پیچیده تر شدن ساختارهای حکومت مخصوصاً در مورد مفاسدی که اثرات مهمی بر جامعه دارند عمدتاً امربه معروف و نهی از منکرهای انفرادی مؤثر واقع نمی شوند. ازاین رو اقدام عمومی در شرایطی که مشروع باشد، یکی از راه های مؤثر در رفع یا دفع فساد خواهد بود. حال با پیشرفت مطبوعات و رسانه های مجازی و به طور کلی، افزایش راه های ارتباط اجتماعی، ممکن است از این ابزار جهت افشاگری نسبت به این مفاسد با هدف اطلاع رسانی و دعوت عمومی برای مقابله با فساد استفاده شود که به عنوان یکی از مسائل مبتلابه در جامعه اسلامی، ضرورت پیدا می کند تا مورد بررسی واقع شود. در این تحقیق پس از بیان اجمالی مفهوم افشاگری، حکم شرعی افشاگری فساد و بررسی شمول ادله با عناوینی مانند غیبت، هجو مؤمن و اشاعه فحشا و تبیین جایگاه افشاگری فساد جهت نهی ازمنکر، به این نتیجه رسیده ایم که افشاگری مفاسد کارگزاران با رعایت شرایط فقهی آن، جایز است.A Jurisprudential and Legal Study of Exposing Officials’ Economic Corruption in the Islamic Government
A major issue in seeking justice is people’s duty of standing against the officials’ corruptions in the Islamic Government discussed in Fiqh books under the category of ‘enjoining what is right and forbidding what is evil’. In regard to the development and complexity of modern governments, this religious duty cannot be effective individually especially as it concerns the corruptions that widely affect the societies. It is therefore incumbent upon the general public to come into action while abiding by sharia. Nowadays, the expansion of virtual and social media could be the best means for achieving the goal and has to be taken into consideration in Islamic societies. Here, after a brief look at the corruption exposure concept, and the sharia decree against corruption that could extend to acts such as backbiting, libeling the believers and propagation of corruption, and the status of the act as an instance of ‘enjoining what is right and forbidding what is evil’, we have reached the conclusion that if fiqh principles are observed carefully, the act of exposure is totally permitted.
تبلیغات
