مصطفی باباخانی

  «شاه نامه» شاه کار ادبی، تاریخی و ملّی است؛ از این رو تأثیرات آن بر فرهنگ و ادب ما غیر قابل انکار است. بی شک «شاه نامه» یکی از مهم ترین آثاری است که در طول هزار سال تاریخ پر فراز و نشیب ایران در جهت حفظ میراث پرافتخار نیاکانمان و شناخت و اعتلای هویت های ملّی، فرهنگی و زبانی ما بیش ترین تأثیر را به جا گذاشته است. راز ماندگاری و تأثیر گذاری آن یکی این است که فردوسی داستان ها و روایت های کهن ملّی را پایه کار خود قرار داده است و دیگر اینکه این داستان ها را در زیباترین صورت هنری و ادبی ارائه کرده است. ازاین رو شاه نامه پژوهی در متن مطالعات ملّی قرار دارد. در این مقاله کوشش شده است تا نخست با معلوم کردن منبع و یا منابع و مآخذ فردوسی در سرودن «شاه نامه»، پیوند جنبه های هنری و ادبی «شاه نامه» را با سرچشمه هایش دریابیم؛ سپس میزان امانت داری و وفاداری فردوسی به منبع یا منابع مورد استفاده اش و در عین حال خلاقیت هنری و ادبی او را مورد بررسی و پژوهش قرار دهیم.