ابوذر کوثری

ادبیات توسعه در ایران در سال های اخیر شاهد ظهور مفاهیمی از قبیل محلی گرایی، بومی گزینی و غیره بوده که دارای بار مثبت برای توسعه پایدار ایران پنداشته شده است. اگرچه نمی توان از برخی وجوه و پیامدهای مثبت رویکردهای بومی سازی و محلی گرایی جهت مدیریت و توسعه کشورها چشم پوشی کرد، اما اجرای سیاست هایی از این دست برای جوامعی چون ایران بدون در نظر گرفتن برخی الزامات سیاست داخلی می تواند تبعات ناخوشایندی را در بلندمدت به دنبال داشته باشد. از جمله طرح هایی که در سال های اخیر در راستای تسهیل تحصیلات عالیه و برخی اهداف اجتماعی در ایران به مورد اجرا گذاشته شده است، طرح بومی گزینی دانشگاه ها است. این طرح در مرداد ماه سال 1387 به پیشنهاد وزارت علوم، به تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی رسید. مسؤولان ذیربط از جمله وزارت علوم و سازمان سنجش کشور دلایل مختلفی را در دفاع از این طرح ارائه می کنند که محور آنها عبارتند از: کاهش آسیب های اجتماعی و فرهنگی در محیط های خوابگاهی، کاهش هزینه های دانشگاه ها و دانشجویان، برقراری نوعی عدالت آموزشی و غیره. این که استدلال متولیان امر در دفاع از بومی گزینی تا چه حد قابل دفاع است، موضوع بحث این مقاله نیست، بلکه این نوشتار در پی آن است تا نشان دهد آنچه در طرح بومی گزینی مورد غفلت واقع شده، آثار و پیامدهای آن در حوزه انسجام اجتماعی و وحدت و هویت ملی ایرانیان است.

در عصر جهانی شدن تغییراتی در نظام بین الملل ایجاد شده که زمینه را برای بهره برداری گروه های قومی از این موقعیت ها فراهم کرده است. در این دوره دولت ها که از طریق نظام آموزشی و بوروکراسی وابستگی به اجتماع ملی معینی را در جامعه ترویج می دادند از جانب گروه های فروملی و فراملی به چالش کشیده شدند. پروسه های جهانی شدن پیوندهای بین دولت و شهروندان را تضعیف کرده است و در صورتی که راه حلی اصولی برای منازعات قومی در کشورهای چندقومیتی یافت نشود، خطر واگرایی و تجزیة این کشورها امری محتمل است. این مقاله سعی کرده است با بررسی تأثیر روندهای جهانی در مسائل قومی الزامات جدیدی را، که در این دوران متوجه مسائل قومیت های ایران و رابطة آن با دولت می شود، بدون تعهد به تنها یک چهارچوب تحلیلی بلکه با توسل به یک چهارچوب تحلیلی تلفیقی بررسی کند.