پژمان بکیانیان وزیری

و وضعیت دهان و دندان در بیماران مبتلا به نشانگان داون انجام شد. روش: برای انجام این پژوهش، با مراجعه به مراکز نگهداری کودکان عقب مانده و همچنین مدارس استثنایی همدان، همه مبتلایان به نشانگان دوان ثبت و ارزیابی شدند و طبق روش استاندارد، DMFT, WHO کودکان بررسی و در فرمهای مخصوص ثبت شد؛ همچنین از طریق پروب کردن هر دندان CPITN فرد ارزیابی شد یافته ها: در این پژوهش 18 فرد مونث (48.6%) و 19 فرد مذکر (51.4%) مبتلا به نشانگان داون بررسی شدند. 62% گروه مورد پژوهش 12-9 ساله و 38% آنها 17-13 ساله بودند. در مجموع 73% نمونه ها دارای CPITN برابر 1 و 27% دارای CPITN برابر 2 بودند. در میان افراد مونث 72% دارای CPITN برابر 1 و 28% دارای CPITN برابر 2 و در افراد مذکر 74% دارای CPITN برابر 1 و 26% دارای CPITN باربر 2 بودند. میزان DMFT در افراد مونث و مذکر به ترتیب 6.7 و 6.1 بود. میانگین DMFT بیماران به دست آمده این پژوهش 6.4 است. نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش حاضر درصد بالایی از کودکان مبتلا به نشانگان داون همدان، ضایعات پوسیدگی و مشکلات دهان و دندان داشتند؛ لذا نیازمند درمانهای دندان پزشکی، آموزش دقیق و مکرر دها و دندان و کنترلهای دوره ای هستند. همچنین فراهم آوردن امکانات مالی و تجهیزات لازم برای این برنامه ها ضروری به نظر می رسد.