سهیلا احسان پور

مولانا در مثنوی حکایت می‌کند که فیلی در اتاق تاریکی بود. هرکسی به اتاق وارد می‌شد بسته به اینکه دست را بر چه عضوی از فیل بزند، در مورد آن قضاوت می‌کرد. نوری لازم بود تا همه بدانند که خطا می‌دیده‌اند. این قصه ما انسانهاست که دنیا را به‌چشم خود می‌بینیم. مدیر هم یک انسان است. اگر او فقط به دید خود به قضاوت زیردستان بنشیند و دامهای قضاوت صحیح و خطاهای ادراکی را نشناسد، چه روی خواهد داد؟ «علی نصر اصفهانی» و «سهیلا احسان‌پور»، از نقش، اهمیت و مدلهای « قضاوت دقیق برای مدیران» می‌گویند.