مریم سادات احمدی مهرآبادی

آیه 114 سوره طه به جهت ذکر مسأله نهی شدنِ پیامبر اکرم (ص) از عجله به هنگام وحی، از دیرزمان مورد توجّه مفسّران بوده و درباره مقصود حقیقی نهی مذکور نظر های متفاوتی ارائه کرده اند. از همین رو مقاله حاضر، این آراء را به دو دیدگاه نهی رفعی و نهی دفعی تقسیم و با توجّه به آیات قرآن و روایات ارزیابی کرده است. یافته های پژوهش نشان می دهد دیدگاه نهی رفعی که به عجله نمودن پیامبر اکرم (ص) به هنگام وحی تصریح می کند، در صورتی صحیح است که انگیزه عجله ایشان، اشتیاق به آیات قرآن تلقّی گردد. این دیدگاه با دیدگاه نهی دفعی که به صدور نهی مذکور، بدون سرزدن شتابی از آن حضرت دلالت دارد، قابل جمع و هر دو صحیح است. شناسایی و بررسی منابع صدور نظر های مفسّران، توجّه به سیاق سوره و ظاهر آیه، از مؤیّدات این دیدگاه است.