علی روشن

شیخ مفید از جمله عالمان پرکار در حوزه امامت است. وی در ابتدای دوران غیبت کبری می زیسته است؛ زمانی که بسیاری از گنجینه روایی شیعه در دسترس بوده است. از این رو متوقع است که او ضمن داشتن دریافتی نظام مند از مفهوم ثقلینی امامت، در پژوهش های امامتی خود، از جمله تعریف امامت، از آن ادراک ثقلینی استمداد طلبد و نتایج آن را در نگاشته هایش انعکاس دهد. این خواسته، از جانب او پاسخ مثبت یافته است. با الگو گرفتن از نظریه «افتراض الطاعه» به عنوان نظریه ای پرشاهد و متقن در تبیین مفهوم ثقلینی امامت، و جستجو از اجزای هفت گانه آن در آثار شیخ مفید، روشن می شود که وی به مفهوم ثقلینی امامت -افتراض طاعت- و سایر پارامترهای اساسی مرتبط به آن، التفات داشته است. شیخ مفید هرچند در تعریف اصطلاحی امامت، از آن مفاهیم سود برده است، اما ادبیات او با واژگان وحیانی فاصله دارد.