مرتضی عندلیب کواریم

هدف این پژوهش درمان مبتنی بر شفقت درمانی بر اضطراب و تاب آوری بیماران مبتلابه دیابت نوع 2 بود. روش پژوهش حاضر شبه آزمایشی با استفاده از پیش آزمون پس آزمون و گروه آزمایش و گواه بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه افراد دیابتی نوع 2 بخش مرکزی شهر ورامین، درمانگاه شهید محمد تاجیک و درمانگاه خیریه حیدریه را در سال 1403 تشکیل دادند. بدین منظور 30 نفر به شیوه نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شدند که 15 نفر به عنوان گروه آزمایش انتخاب شدند و آموزش شفقت درمانی را در 12 جلسه 75 دقیقه ای به صورت گروهی یک بار در هفته گذراندند و 15 نفر به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند و هیچ آموزشی دریافت نکردند. از هر دو گروه پیش آزمون و پس آزمون گرفته شد. ابزارهای گردآوری اطلاعات، شامل پرسشنامهاضطراب (بک و همکاران، 1988) و پرسشنامه تاب آوری (کونور و دیویدسون، ۲۰۰۳) بود. داده های پژوهش به کمک تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. نتایج نشان داد آموزش شفقت درمانی توانست به میزان 8/32 درصد بر تغییرات اضطراب و میزان 1/57 درصد بر تغییرات تاب آوری مؤثر بود و به صورت کلی نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد درمان مبتنی بر شفقت درمانی بر کاهش اضطراب و بالا بردن تاب آوری بیماران مبتلابه دیابت نوع تأثیرگذار بود. درنتیجه درمان مبتنی بر شفقت برای افراد دارای بیماری دیابت نوع 2 مناسب است چراکه بازندگی روزمره و رفتارهای آن ها در طی روز همخوانی دارد.