سعید داوودی لیمویی

حجاب به عنوان یک مفهوم دینی، مورد توجه علمای اسلامی بوده و اصل آن امری ضروری و مؤکد است و سلامت روانی جامعه و شخصیت حقیقی زن را پاسداری می کند. در قرآن کریم، در همه مواردی که از واژه حجاب استفاده شده، معنای لغوی آن (پرده، حائل و سدّ میان دو چیز) مورد نظر بوده و در هیچ موردی حجاب در معنای پوشش زن (کاربرد فقهی آن) به کار نرفته است. مفسران و عالمان دینی، آیات 31 سوره نور و 59 احزاب را ناظر به حجاب به معنای فقهی و عرفی آن دانسته و حکم حجاب را از آن استنباط نموده اند. اصطلاح متعارف حجاب، دستاورد عرف امروز جامعه بوده و در روایات و منابع فقهی از واژه «ستر» استفاده شده است که در زبان فارسی از آن به «پوشش» تعبیر می شود. از این رو مقاله حاضر، با توجه به دو آیه فوق، در دو محور، دلایل وجوب پوشش زنان و حدود آن را مورد بررسی قرار می دهد و به برخی شبهات قرآنی در این زمینه پاسخ می گوید. دلایل قرآنی و تاریخی، بیانگر وجوب و شمول حکم حجاب از زمان نزول وحی است. حجاب و پوشش، دارای پشتوانه دینی است که نه تنها منافاتی با اصل آزادی انسان ندارد و مانع فعالیت اجتماعی زن مسلمان نمی شود، بلکه التزام به آن، آستانه تحریک پذیری جنسی در محیطهای عمومی را کاهش داده و موجب افزایش رشد دینی می گردد.