مریم چام

پیش زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اضطراب، تاب آوری و امید به زندگی و تبیین ارتباط بین آن ها در پرستاران و روان پرستاران انجام گرفت. مواد و روش کار: روش این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر نحوه جمع آوری داده ها توصیفی از نوع علی-مقایسه ای است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه پرستاران و روان پرستاران شاغل در بیمارستان های شهرستان کاشان در بهمن سال 1401 بود. از این جامعه نمونه ای به حجم 60 نفر، شامل 30 پرستار و 30 روان پرستار به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. برای اندازه گیری متغیرها از پرسشنامه های اضطراب کتل (1957)، تاب آوری کانور و دیویدسون (2003) و امید به زندگی میلر (1988) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t مستقل و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین اضطراب، تاب آوری و امید به زندگی پرستاران و روان پرستاران تفاوت معناداری وجود ندارد. همچنین نتایج نشان داد که بین اضطراب و تاب آوری رابطه معکوس معناداری با ضریب همبستگی 0/54- وجود دارد (p<0/001). به عبارتی 29% واریانس اضطراب را تاب آوری تبیین می کند. بین تاب آوری و امید به زندگی رابطه مثبت معناداری وجود دارد. با توجه به ضریب همبستگی 0/64 بین آنها 40% واریانس تاب آوری را امید به زندگی تبیین می کند. همچنین بین اضطراب و امید به زندگی رابطه معکوس معناداری وجود دارد. با توجه به ضریب همبستگی 0/51- بین آنها 26% واریانس اضطراب را امید به زندگی تبیین می کند. بحث و نتیجه گیری: براساس یافته های تحقیق اضطراب، تاب آوری و امید به زندگی سه مؤلفه اثرگذار بر کیفیت سلامت روان پرستاران و روان پرستاران است که باید مورد توجه قرار گیرد و اقداماتی را جهت افزایش دو مؤلفه تاب آوری و امید به زندگی و در نتیجه کاهش اضطراب به کار گرفت.