محمدجواد واحداسرمی

زمینه و هدف : امروزه سازمان ها اهمیت فراوانی برای تأمین سلامت جسمی و روانی کارکنان خود قائل هستند؛ زیرا تحمیل فشارهای شدید ناشی از ماهیت، نوع یا وضعیت نامناسب کار می تواند منجر به تحلیل رفتگی شغلی در آنان شود. بر همین اساس، هدف این پژوهش، شناسایی عوامل مؤثر بر کاهش تحلیل رفتگی شغلی منابع انسانی در سازمان های حاکمیتی ایران است. روش : این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر شیوه اجرا، آمیخته اکتشافی (کیفی - کمّی) است. بدین منظور پس از انجام مطالعات اکتشافی و کتابخانه ای، عوامل و مؤلفه های مرتبط از طریق روش دلفی به نظر 30 نفر از خبرگان دانشگاهی و سازمانی رسید و پس از اخذ نظرات اصلاحی آنان درنهایت مدل، مؤلفه ها و ترکیب عوامل مورد اجماع آنان قرار گرفت. در ادامه، به منظور ارزیابی مدل، پرسش نامه ای محقق ساخته در بین 260 نفر از کارکنان سازمان های حاکمیتی استان مازندران که به روش خوشه ای تصادفی انتخاب شدند، توزیع و داده های به دست آمده در این بخش نیز با استفاده از تحلیل عاملی تأییدی توسط نرم افزار Smart PLS3  تحلیل شد. یافته ها : طبق یافته های پژوهش، چهار دسته عوامل سازمانی، شغلی، فردی و محیطی بر کاهش تحلیل رفتگی شغلی منابع انسانی مؤثر هستند که عوامل فردی با ضریب تأثیر 434/0، بیشترین اثرگذاری را بر کاهش تحلیل رفتگی شغلی در این سازمان ها دارند. نتیجه گیری: در پژوهش حاضر، علاوه بر ابعاد و مؤلفه های شناسایی شده در مطالعات گذشته، ابعاد جدیدی از عوامل مؤثر بر کاهش تحلیل رفتگی شغلی منابع انسانی معرفی و درنهایت، برای آن الگوی جامعی ارائه شد؛ به طوری که میزان پراکندگی یافته های پژوهش های پیشین را کاهش و بر انسجام و یکپارچگی بیشتر تأکید دارد.