دل آرا نعمتى پیرعلى

کتاب مزامیر منسوب به حضرت داوود(ع) و مشتمل بر تشبیهات فراوانى ازجمله تشبیهاتى درباره خدا، انسان، گناه، گناهکار و مؤمن است، با وجود اینکه فقراتى از این کتاب، خداوند را به طور شایسته مورد خطاب قرار نداده و توصیف نکرده است اما م ىتوان گفت که تشبیهات آن در بسیارى از موارد از لحاظ لفظ و معنى با قرآن کریم قابل انطباق است. تشبیه خداوند به پناهگاه و تشبیه گناه به بارى سنگین و مشقت آور و تشبیه گناهکار به گیاه بى ثمر و تشبیه مؤمن به درخت پربار از جمله مشترکات مفهومى در تشبیهات کتاب مزامیر و قرآن کریم است. اما تشبیه خدا به پدرى مهربان که در فقرات متعددى از کتاب مزامیر مطرح شده جزء مواردى است که قرآن کریم به دلیل امکان توهم معناى ظاهرى آن، از آن منع نموده است. وجه تمایز دیگر این دو کتاب درنحوه ترسیم ارتباط خدا و انسان است. در کتاب مزامیر این ارتباط به رابطه خدا با بنى اسرائیل منحصر شده و سعادت و شقاوت، مفهومى دنیایى یافته است. و همچنین عقوبت الهى به مفهوم محروم ساختن گناهکاران از مواهب مادى و یا مرگ و انقطاعشان از این دنیا محدود شده وبه تأثیر گناه بر جان آدمى و نیز عقوبت اخروى آن هیچ اشار هاى نشده است.