اسفندیار تیموری

هدف پژوهش حاضر آزمون مدل مفروض علّی متغیرهای پیشایند و پیامد تاب آوری معلّمان بود. جامعه ی آماری پژوهش، شامل تمام معلّمان شاغل در مقاطع ابتدایی، راهنمایی و متوسطه در آموزش و پرورش شهر بوشهر بود که از این تعداد 400 نفر معلّم به صورت نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های تاب آوری کانر و دیویدسون (2003)، سیاهه ترجیح کاری آمابلی و همکاران (1994)، پرسشنامه تنظیم هیجانی جان و گراس (2003)، آزمون جهت گیری زندگی شییر و کارور (1994)، مقیاس خودکارآمدی عمومی شرر و مادوکس (1982)، مقیاس چندبعدی حمایت اجتماعی ادراک شده زیمت و همکاران (1988)، پرسشنامه راهبردهای مقابله با فشار روانی اندلر و پارکر (1990)، پرسشنامه عملکرد شغلی پاترسون (1970)، پرسشنامه عملکرد خانواده اسپتاین و بالدوین (1983)، پرسشنامه کیفیت زندگی ویر و شربون (1992) و پرسشنامه هوش معنوی کینگ (2008) استفاده شد. نتایج مدل نشان داد که مسیرهای بین راهبردهای مقابله ای، انگیزش درونی-بیرونی، تنظیم هیجانی، عملکرد خانواده و هوش معنوی با تاب آوری معنی دار می باشد اما روابط متغیرهای حمایت اجتماعی و خوش بینی با تاب آوری غیر معنی دار بود. روابط بین تاب آوری با متغیرهای پیامد آن مانند کیفیت زندگی و عملکرد شغلی معنی دار بود اما با متغیر خودکارآمدی رابطه معنی دار نبود.نتایج مدل کلی نشان داد شاخص های مدل پیشنهادی از برازش قابل قبولی برخوردارند. به منظور برازندگی بهتر، مدل اصلاح شده بررسی شد. نتایج دلالت بر بهبود شاخص های برازش مدل اصلاح شده داشت. بر این اساس نتیجه گیری می شود که افزایش تاب آوری معلمان موجب افزایش کیفیت زندگی آنان خواهد شد.