امین زاهدی خامنه

امروزه ساختمان های بدون کربن، به یکی از موضوعات داغ پژوهشی با هدف کاهش مصرف انرژی های فسیلی و کاهش انتشار گاز های گلخانه ای در صنعت ساختمان سازی تبدیل شده است. ساختمانِ کربن صفر می تواند نمودی از کربن زدایی باشد، بدین صورت که انرژی تجدید پذیر در داخل کارگاه تولید شده و به اندازه مصرف وارد شبکه می گردد. ساختمانِ با کربن صفر یعنی اینکه ساختمان به اندازه کافی انرژی تجدید پذیر تولید می کند تا هم نیاز سالیانه اش را بر طرف سازد و هم آن مقدار کربنی که در فرآیند ساخت منتشر شده را جبران نماید. به همین منظور، در این مطالعه به بررسی ریسکها و محدودیت های پیش روی سیاست-گذاری برای ساختمان های با کربن صفر پرداخته می شود. ابتدا با استفاده از روشهای تصمیم گیری چند معیاره شامل واسپاس، تاپسیس و رتبه بندی میانگین ریسک های پیاده سازی سیاست های ساختمان های کربن صفر شناسایی و ارزیابی شده و در ادامه، پیشنهاداتی به منظور توسعه و ارتقای ساختمان های با کربن صفر ارائه می گردد. یافته های این پژوهش می تواند به عنوان یک راهنما برای دولت ها مورد استفاده قرار گیرد. این یافته ها به سیاست گذاری و تدوین آیین نامه های ساختمانی موثرتر و کارآمدتر در حوزه ساختمان سازیِ تقریبا با کربنِ صفر کمک می کند، که هدف آن کاهش انتشار کربن در صنعت ساختمان است. با توجه به رشد سریع شهرنشینی و بهبود استانداردهای زندگی، انتظار می رود که در آینده نزدیک مصرف انرژی و انتشار آلاینده های کربنی افزایش یابد.