محمدعلی گلبو

عدم اطمینان فزاینده ی محیط امروزی، سازمان ها را با چالش های مهمی روبرو کرده است و تمامی شرکت ها بسته به نوع محیط فعالیت شان، کمابیش با آن دست و پنجه نرم می کنند. یکی از موثرترین روش هایی که می تواند سازمان ها را برای مقابله با این شرایط متغیر یاری رساند، رشد قابلیت های پویا است. یکی از مهمترین زمینه های رشد قابلیت های پویا که در ادبیات مدیریت راهبردی نیز به آن اشاره شده، آینده نگری راهبردی می باشد. این تحقیق سعی می کند تا به بررسی نقش آینده نگری راهبردی در خلق قابلیت های پویایِ انعطاف پذیری راهبردی و تصمیم گیری عقلایی با اثر تعدیل گر عدم اطمینان محیطی، بپردازد. به این منظور تعداد ۱۵۶ شرکت دانش بنیان تولیدی برق، الکترونیک، فوتونیک، مخابرات و سیستم های خودکار شهر تهران با استفاده از فرمول جامعه محدود کوکران انتخاب شدند. داده های این تحقیق با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده و پرسشنامه محقق ساخته با بهره گیری از شاخص ها و پرسش های تحقیق هرهاوس و لینینگ گردآوری شد. برای روایی این پرسشنامه از نظرات اساتید و خبرگان استفاده شد. برای پایایی نیز از آلفای کرونباخ استفاده و میزان آن 943/0 تعیین شد. در این تحقیق سه فرضیه تایید و یک فرضیه رد شد. نتایج نشان می دهد که آینده نگری راهبردی در خلق قابلیت های پویایِ انعطاف پذیری راهبردی و تصمیم گیری عقلایی موثر است و همچنین عدم اطمینان محیطی رابطه آینده نگری راهبردی و تصمیم گیری عقلایی را تعدیل می کند.