دلیر کریم حسین زاده

با توجه به اهمیت برنامه ریزی و سیاست گذاری در توسعه ی گردشگری، تحقیق حاضر با هدف ارزیابی برنامه ریزی و سیاست گذاری توسعه ی گردشگری تاریخی-فرهنگی در شهر تبریز نگارش شده است. روش تحقیق در مطالعه ی حاضر از نظر هدف، کاربردی، از نظر شیوه ی اجرا، پیمایشی و از نظر زمانی، مقطعی می باشد. جامعه ی آماری تحقیق نیز شامل مدیران، مسئولان و کارشناسان شهرداری منطقه ی تاریخی-فرهنگی شهر تبریز بوده که حجم نمونه بر اساس روش دلفی 100 نفر برآورد شده است. همچنین به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از تکنیک حداقل مجذورات جزئی در نرم افزار Warp-PLS و آزمون تی تک نمونه ای در نرم افزار SPSS استفاده شده است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که با توجه به پتانسیل های تاریخی-فرهنگی شهر، این نوع از گردشگری در تبریز توسعه ی قابل توجهی را نداشته است. این امر ناشی از نارسایی های برنامه ریزی و سیاست گذاری در سطوح خرد و کلان می باشد. در سطح خرد می توان به ناکارآمدی مدیریت تصمیم گیری و عملیاتی در حوزه ی بازآفرینی بافت تاریخی-فرهنگی (ابعاد مختلف مدیریتی، اقتصادی و فضایی-عملکردی) و در سطح کلان می توان به عدم وجود دیدگاه همه جانبه نگر و سیستمی، قوانین و روابط سیاسی نامناسب، نبود رویکرد یکپارچه در نظام مدیریتی (غلبه ی مدیریت تمرکزگرا و تکنوکرات گرا) و تصدی گری دولت در بخش گردشگری اشاره کرد.