امیرحسین حمزه یان

یکی از مهمترین موضوعاتی که مدیران به منظور افزایش عملکرد سیستم ها با آن روبرو هستند مسئله تخصیص افزونگی قابلیت اطمینان (RRA) است. در بسیاری از مدل های RRA معمولا قابلیت اطمینان اجزاء عددی در بازه (0،1) در نظر گرفته می شود، این در حالی است که پارامترهای مختلفی می تواند بر قابلیت اطمینان اثر گذاشته و آن را در طول زمان تغییر دهید. بنابراین بهتر است قابلیت اطمینان یک سیستم به صورت غیر قطعی در نظر گرفته شود. در این مقاله با در نظر گرفتن قابلیت اطمینان اجزاء یک سیستم به عنوان متغیرهای تصادفی، یک سیستم پشتیبان تصمیم گیری بهینه گرا پیشنهاد شده است که برای استنتاج مقادیر بهینه یا نزدیک به بهینه ی متغیرهای تصمیم و تابع هدف از قواعد اگر- آنگاه تصادفی استفاده می نماید. به منظور بررسی کارایی سیستم پیشنهاد شده مثال های متعدد ی ارائه شده است که مقایسه نتایج استنتاج شده با مقادیر بهینه نشان از عملکرد بسیار مناسب سیستم پشتیبان تصمیم توسعه داده شده دارد.