زهرا رییسی سرتشنیزی

اهداف این مطالعه با هدف ارزیابی ویژگی های روانسنجی سیاهه خودشیفتگی بیمارگون و بررسی ویژگی های خودشیفتگی بیمارگون در نمونه ای از دانشجویان ایرانی انجام شد. مواد و روش ها پژوهش حاضر از نوع توصیفی است. این پژوهش بر روی 659 نفر از دانشجویان در مقاطع و رشته های مختلف و در سال تحصیلی 1398-1397 انجام شد که به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. رواییِ صوری با اجرای سیاهه در یک گروه متشکل از 30 نفر محاسبه شد. رواییِ همگرا با استفاده از آزمون عاطفه خودآگاه، سیاهه شخصیت خودشیفته، سیاهه افسردگی بک و مقیاس عز ت نفس روزنبرگ محاسبه شد. برای بررسی ساختار هفت عاملی سیاهه از تحلیل عاملیِ تأییدی استفاده شد. تفاوت میانگین جنسیت ها به روش تحلیل واریانس چند متغیره محاسبه و تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 20 وISREL نسخه 8/8 انجام شد. یافته ها یافته های این مطالعه، مدل هفت عاملی سیاهه خودشیفتگی بیمارگون در جمعیت دانشجویان دانشگاه های دولتی شهر تهران را تأیید کرد. همسانی درونی مقیاس های این سیاهه (به جز مقیاس خشم محق) بین 0/73 تا 0/85 برابر با 0/66 به دست آمد. همچنین همبستگی محاسبه شده میان دو عامل کلی خودشیفتگی بزرگ منشانه و آسیب پذیر با زیرمقیاس های آزمون عاطفه خودآگاه، سیاهه افسردگی بک و مقیاس عزت نفس روزنبرگ معنادار بود و در رابطه با سیاهه شخصیت خودشیفته رابطه معناداری نداشت (در سطح خطای 0/05). مقایسه نمرات خودشیفتگی در جنسیت های مختلف نشان داد مقیاس بزرگ منشی در جنسیت مذکر به طور معناداری بالاتر است. نتیجه گیری یافته های این مطالعه تأیید کننده اعتبار سیاهه خودشیفتگی بیمارگون در جمعیت دانشجویان دانشگاه های دولتی شهر تهران است